 |
| "Θεσ/κη Νέα Παραλία : Ποδηλάτης στην πυρή πνοή του φεγγαριού" (Ακρυλικά,50χ70) |
"Πυρή πνοή πασίχαρου πόθου
στους επτά λόφους και καλλοριπίζει
την μια πολύκολπη, ευλίμανη παραλία.
Η Θεσσαλονίκη, φεγγαροκυρά καθρεφτίζεται ολόφλογη σε γαλαξιών γλαυκά μάτια και ο Θερμαϊκός πόντος γαληνοφόρος
απ’ την καρδιά της φωτιάς φανούς ανάβει"
Εφερα στο νού αυτούς τους στίχους του Ηπειρώτη ποιητή Νίκου Τέντα Ποδηλάτη μου ,καθώς σε είδα να πέρνεις μια ανάσα απο τη βόλτα σου στην νέα παραλία, απολαμβάνοντας ένα ακόμα ένδοξο φεγγάρι της Θεσσαλονίκης.Ασκηση μετά απο μια δύσκολη μέρα , για να ξεσφίξει λίγο ο κόμπος της αγκύλωσης του γραφείου.
Μέσα στο πορφυρό τοπίο ,καθώς σε πλημμυρίζει το φώς του φεγγαριού,βγαίνει από μέσα σου ένα αίσθημα άρνησης : Αρνείσαι να παραδεχτείς ότι κάτι δεν πάει καλά και σφυρίζεις δυνατά για να μην ακούσεις την καταιγίδα που έρχεται. Ψάχνεις να βρείς χαραμάδες φωτός στο αύριο, όμως πετάς χώμα στον ουρανό, όσο τα χέρια σου ανοίγουν τρύπες στο έδαφος για να κρύψουν τους θησαυρούς που νομίζεις ότι κατέχεις,ενώ δεν κατέχεις απολύτως τίποτα.
Τρέχεις.Θές να προλάβεις να δεις το σχήμα που παίρνει ο σύγχρονος κόσμος .Στο αγκομαχητό της βόλτας σου,Ποδηλάτη μου, αναλογίστηκες ότι δεν πρέπει εύκολα τα μηδενίζεις όσα δε καταλαβαίνεις, να μην τα θεοποιείς και να μην τα βλέπεις επίπεδα.
Αποφάσισες να μην παίρνεις τοις μετρητοίς τις κατασκευασμένες ειδήσεις και πληροφορίες από "ειδικούς" καί λοιπούς "κοντυλοφόρους" .Επιτέλους,κατάλαβες ότι επιχειρούν εισβολή στην κριτική σου σκέψη και η πρόσβαση στη μηχανή του "οχήματός σου" ,του μυαλού σου,θέλουν να είναι προνόμιο του "μηχανικού" σου και όχι του εαυτού σου.Βασίσου στο ένστικτο και στη δική σου σκέψη. Στοχάσου.Πρόσεξε :"Η αναζήτηση νοήματος, η οποία διαλύει αδυσώπητα κι εξετάζει και πάλι από την αρχή όλα τ’ αποδεκτά δόγματα και τους κατεστημένους κανόνες, μπορεί ανά πάσα στιγμή να στραφεί εναντίον του εαυτού της αναποδογυρίζοντας απλώς τις παλιές αξίες και βαφτίζοντας ‘‘νέες αξίες’’ αυτές τις αναποδογυρισμένες αξίες",έγραψε κάποτε η Άννα Άρεντ .
Πράγματι ο Σωκράτης ήταν εκείνος που ανακάλυψε και μας αποκάλυψε την ίδια τη δυνατότητα του στοχασμού. Γι’ αυτό και, θέλοντας να ερευνήσει τι είναι η στοχαστική εξέταση του βίου μας, τι την παρακινεί και το αν μπορούμε να στηριχτούμε σε αυτήν για να θωρακιστούμε από το κακό, στρέφεται προς αυτόν ως "υπόδειγμα, ένα παράδειγμα ανθρώπου ο οποίος, αντίθετα από τους επαγγελματίες στοχαστές, μπορεί να εκπροσωπήσει τον καθένα από εμάς , καθώς δεν τοποθετούσε τον εαυτό του ούτε στους πολλούς, ούτε στους λίγους".
Μη χρεώνεις,Ποδηλάτη μου, τα λάθη σου στη κοινωνία, στη μάζα, που είσαι λες κομμάτι της και έτσι παίρνεις μια δικαιολογία ακόμη για να σκοτώσεις την άγνοια του ανθρώπου.Θυμήσου ,Ποδηλάτη μου, όταν πάσχιζε ο/η φιλόλογός σου να σου διδάξει τον "Γοργία",τονίζοντά σου : ‘‘Καλύτερα να αδικείσαι, παρά να αδικείς’’, ‘‘Καλύτερα να είναι παράφωνη η λύρα μου, ή μια χορωδία που διευθύνω, παρά να βρεθώ εγώ σε παραφωνία με τον εαυτό μου’’.
Λες να βρεθεί εκεί το όραμά σου;Θα το μπορέσεις; Θέλει θάρρος να φτιάξεις μια ηλιαχτίδα μες στο σκοτάδι. Πρέπει να κρύβεις φως στα χέρια σου και φωτιά στη καρδιά σου. Παραιτημένη, μπερδεμένη κοινωνία, περιμένει από τον άνεμο να της φυσήξει τη θολούρα του αύριο μακριά.
Πόσο θάρρος χρειάζεσαι για να να δώσεις κάτι απο την ανάσα σου για να φύγει η ομίχλη ;
στους επτά λόφους και καλλοριπίζει
την μια πολύκολπη, ευλίμανη παραλία.
Η Θεσσαλονίκη, φεγγαροκυρά καθρεφτίζεται ολόφλογη σε γαλαξιών γλαυκά μάτια και ο Θερμαϊκός πόντος γαληνοφόρος
απ’ την καρδιά της φωτιάς φανούς ανάβει"
Εφερα στο νού αυτούς τους στίχους του Ηπειρώτη ποιητή Νίκου Τέντα Ποδηλάτη μου ,καθώς σε είδα να πέρνεις μια ανάσα απο τη βόλτα σου στην νέα παραλία, απολαμβάνοντας ένα ακόμα ένδοξο φεγγάρι της Θεσσαλονίκης.Ασκηση μετά απο μια δύσκολη μέρα , για να ξεσφίξει λίγο ο κόμπος της αγκύλωσης του γραφείου.
Μέσα στο πορφυρό τοπίο ,καθώς σε πλημμυρίζει το φώς του φεγγαριού,βγαίνει από μέσα σου ένα αίσθημα άρνησης : Αρνείσαι να παραδεχτείς ότι κάτι δεν πάει καλά και σφυρίζεις δυνατά για να μην ακούσεις την καταιγίδα που έρχεται. Ψάχνεις να βρείς χαραμάδες φωτός στο αύριο, όμως πετάς χώμα στον ουρανό, όσο τα χέρια σου ανοίγουν τρύπες στο έδαφος για να κρύψουν τους θησαυρούς που νομίζεις ότι κατέχεις,ενώ δεν κατέχεις απολύτως τίποτα.
Τρέχεις.Θές να προλάβεις να δεις το σχήμα που παίρνει ο σύγχρονος κόσμος .Στο αγκομαχητό της βόλτας σου,Ποδηλάτη μου, αναλογίστηκες ότι δεν πρέπει εύκολα τα μηδενίζεις όσα δε καταλαβαίνεις, να μην τα θεοποιείς και να μην τα βλέπεις επίπεδα.
Αποφάσισες να μην παίρνεις τοις μετρητοίς τις κατασκευασμένες ειδήσεις και πληροφορίες από "ειδικούς" καί λοιπούς "κοντυλοφόρους" .Επιτέλους,κατάλαβες ότι επιχειρούν εισβολή στην κριτική σου σκέψη και η πρόσβαση στη μηχανή του "οχήματός σου" ,του μυαλού σου,θέλουν να είναι προνόμιο του "μηχανικού" σου και όχι του εαυτού σου.Βασίσου στο ένστικτο και στη δική σου σκέψη. Στοχάσου.Πρόσεξε :"Η αναζήτηση νοήματος, η οποία διαλύει αδυσώπητα κι εξετάζει και πάλι από την αρχή όλα τ’ αποδεκτά δόγματα και τους κατεστημένους κανόνες, μπορεί ανά πάσα στιγμή να στραφεί εναντίον του εαυτού της αναποδογυρίζοντας απλώς τις παλιές αξίες και βαφτίζοντας ‘‘νέες αξίες’’ αυτές τις αναποδογυρισμένες αξίες",έγραψε κάποτε η Άννα Άρεντ .
Πράγματι ο Σωκράτης ήταν εκείνος που ανακάλυψε και μας αποκάλυψε την ίδια τη δυνατότητα του στοχασμού. Γι’ αυτό και, θέλοντας να ερευνήσει τι είναι η στοχαστική εξέταση του βίου μας, τι την παρακινεί και το αν μπορούμε να στηριχτούμε σε αυτήν για να θωρακιστούμε από το κακό, στρέφεται προς αυτόν ως "υπόδειγμα, ένα παράδειγμα ανθρώπου ο οποίος, αντίθετα από τους επαγγελματίες στοχαστές, μπορεί να εκπροσωπήσει τον καθένα από εμάς , καθώς δεν τοποθετούσε τον εαυτό του ούτε στους πολλούς, ούτε στους λίγους".
Μη χρεώνεις,Ποδηλάτη μου, τα λάθη σου στη κοινωνία, στη μάζα, που είσαι λες κομμάτι της και έτσι παίρνεις μια δικαιολογία ακόμη για να σκοτώσεις την άγνοια του ανθρώπου.Θυμήσου ,Ποδηλάτη μου, όταν πάσχιζε ο/η φιλόλογός σου να σου διδάξει τον "Γοργία",τονίζοντά σου : ‘‘Καλύτερα να αδικείσαι, παρά να αδικείς’’, ‘‘Καλύτερα να είναι παράφωνη η λύρα μου, ή μια χορωδία που διευθύνω, παρά να βρεθώ εγώ σε παραφωνία με τον εαυτό μου’’.
Λες να βρεθεί εκεί το όραμά σου;Θα το μπορέσεις; Θέλει θάρρος να φτιάξεις μια ηλιαχτίδα μες στο σκοτάδι. Πρέπει να κρύβεις φως στα χέρια σου και φωτιά στη καρδιά σου. Παραιτημένη, μπερδεμένη κοινωνία, περιμένει από τον άνεμο να της φυσήξει τη θολούρα του αύριο μακριά.
Πόσο θάρρος χρειάζεσαι για να να δώσεις κάτι απο την ανάσα σου για να φύγει η ομίχλη ;