«Το να υπάρχει μια εθνική ιστορία, συμβαίνει σε όλους. Το πόσο περιποιημένη είναι, δεν είναι ίδια σε όλους, είναι φυσικό να στρογγυλεύονται τα πράγματα. Η Ελλάδα, όμως, τον 20ο αιώνα έχει λαμπρές περιπτώσεις ιστορικών. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος ένας εθνικός ιστορικός, γράφει σελίδες που δεν τις πιστεύεις. Έχουμε εθνικούς ιστορικούς που έγραψαν όσο πιο απρόσωπα για να μιλήσουν ως τρίτο μέρος για κάτι που μας αφορά» είπε αρχικά η κυρία Ευθυμίου.
Στη συνέχεια, όμως, έκανε λόγο για μια «μακρόσυρτη σύγκρουση, καθώς έχουμε έναν εμφύλιο που διαρκεί από το 1915 μέχρι σήμερα. Ο τρόπος που κυλάει η πολιτική ζωή και οι αντιπαραθέσεις είναι απόλυτος, δεν υπάρχει αποδοχή του άλλου. Αν δείτε στην πολιτική, ευτυχώς όχι τόσο πολύ όσο πριν από δεκαετίες, βλέπουμε ότι η αντιπολίτευση είναι ακυρωτική συνολικά. Έχουμε εθιστεί στη σύγκρουση, δεν μπορούμε να φανταστούμε αλλιώς τον εαυτό μας. Από 1915 έως το 1940 ήμασταν βενιζελικοί και αντιβενιζελικοί και από το 1940 μέχρι σήμερα είμαστε δεξιοί και αριστεροί».
Κατά την κυρία Ευθυμίου «δεν είναι μόνο τοξικό και αυτοκαταστροφικό, είναι βλακώδες. Η βλακεία είναι μεγάλο πράγμα, είναι πανίσχυρη και απέραντη όπως λέει ο Αϊνστάιν. Το να επιμένουμε στην ακύρωση του άλλου, στάσου, έχουν γίνει τόσες διεργασίες».
Όπως υπενθυμισε «μόνο στην Ελλάδα από όλη την Ευρώπη μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κάναμε εμφύλιο πόλεμο. Από το 1943 έως το 1949 κάναμε εμφύλιο, μέσα σε συνθήκες κατοχής και εθνικής αντίστασης είχαμε εμφύλιο πόλεμο».
Ωστόσο η κυρία Ευθυμίου σημείωσε ότι «παρατηρώ τους εαυτούς μας το τελευταίο διάστημα και νομίζω ότι κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και δεν θέλουμε πια αυτή την κατάσταση, υπάρχει μια αντίσταση στην κοινωνία στην εύκολη κατηγόρια. Όταν ο πολίτης ακούσει έναν πολιτικό να ακυρώνει εν συνόλω τον αντίπαλό του, χάνει το κύρος του στην κοινωνία, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσει αυτός ο εμφύλιος».
Για την άνοδο της ακροδεξιάς
Η κυρία Ευθυμίου ρωτήθηκε και για την άνοδο της ακροδεξιάς και απάντησε ότι «σχετίζεται με τη διαχείριση των προσφύγων, αυτό είναι το καίριο ζήτημα που αφορά τις κοινωνίες, είναι σοβαρό πρόβλημα και δεν χωράει political correct, πρέπει να το λύσουμε με αίσθηση μέτρου και ρεαλιστικότητας».
«Εκεί το πράγμα δεν έχει κατασταλάξει στη σωστή διαχείριση των πραγμάτων από την Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι σημαντικό επίτευγμα - ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ολοκληρώθηκε με δύο αποφάσεις τη δημιουργία του ΟΗΕ και της ΕΕ».