Χρόνια παιδικά απ' την αρχή, πάλι μια γριά παραμάνα, και μια κούνια για ν’ αποκοιμηθώ, ανάμεσα σε παραμύθια που νανουρίζουν, που μόλις που τα ακούω, ενώ η προσοχή μου γίνεται όλο και πιο αδύναμη, για κινδύνους που εισχωρούσαν σε νεανικά μαλλιά ξανθά σαν στάχυα... Κι όλα αυτά είναι πολύ μεγάλα, πολύ αιώνια, οριστικά τετελεσμένα, κι έχουν το μοναδικό ανάστημα τού Θεού, εκεί στο θλιβερό και υπναλέο βάθος τής έσχατης πραγματικότητας των Πραγμάτων...
Μια αγκαλιά ή μια κούνια ή ένα μπράτσο ζεστό γύρω από το στήθος μου... Μια φωνή πού τραγουδάει μέσα στον χειμώνα... Μια χλιαρή παρέκκλιση της συνείδησής μου… Κι έπειτα, χωρίς ήχο, ένα γαλήνιο όνειρο σ' έναν τεράστιο χώρο, σαν το φεγγάρι που κυλάει ανάμεσα στ’ αστέρια…»
Fernando Pessoa
ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ
Μετάφραση Μαρία Παπαδήμα
Εκδόσεις Gutenberg