Το σκανδαλιστικό οξύμωρο που γενναιόδωρα μας προσφέρει η ιστορική ανάμνηση αφορά τον συνθέτη της περισσότερο αυτοαναφορικής και αυταπόδεικτης αλήθειας για την ύπαρξη μιας «σιωπηλής πλειοψηφίας» σε κάθε εποχή και συγκυρία, η οποία διατηρεί το προνόμιο να καθορίζει αποφασιστικά την κατεύθυνση της κοινής διαδρομής.
Ο Ρίτσαρντ Νίξον «κακοποιήθηκε» από την κρίση της Ιστορίας, λόγω του αποκρουστικού ρόλου του στο χιλιοτραγουδισμένο σκάνδαλο του “Watergate”, το προσπέρασμα εκείνης της σκοτεινής υστεροφημίας ωστόσο, μας φωτίζει τη στρατηγική υπεραξία των πολιτικών γονιδίων του.
Η διαδρομή της ανθρωπότητας στα χρόνια που ακολούθησαν, μέχρι να επωμιστούν τη σκυτάλη της προόδου οι ζώσες, οι δικές μας γενιές, επιβεβαιώνει ότι οι μεγάλες ρωγμές στη ρουτίνα της φθοράς και του τέλματος, είχαν ως αφετηρία και πρωταγωνιστές τους «συνηθισμένους ανθρώπους», οι οποίοι ενσαρκώνουν κάθε φορά τη «σιωπηλή πλειοψηφία».
Υπό την υποχρεωτική αίρεση φυσικά, ότι αυτή η «σιωπηλή πλειοψηφία» ανακαλύπτει επαρκή κίνητρα για να ορθώσει ανάστημα. Να μην συμβιβαστεί με τη φθορά. Να κινητροδοτήσει την απαιτούμενη αντίσταση στην παρακμή.
Η τρέχουσα βιωματική συγκυρία έχει ταυτοτικά χαρακτηριστικά επώδυνου τραύματος για τις κοινωνίες μας.
Η τρέχουσα βιωματική συγκυρία έχει ταυτοτικά χαρακτηριστικά επώδυνου τραύματος για τις κοινωνίες μας.
Η Ελλάδα, η Ευρώπη, η συλλογική Δύση των φωτεινών και φιλελεύθερων ιδεών, μοιάζουν συμβιβασμένες με την καθυστέρηση.
Αυτή ακριβώς η απροθυμία των «συνηθισμένων ανθρώπων» να αντισταθούν στην παρακμή εξηγεί την παγίωση.
Αυτή ακριβώς η απροθυμία των «συνηθισμένων ανθρώπων» να αντισταθούν στην παρακμή εξηγεί την παγίωση.
Τη διαιώνιση.
Την επιδείνωσή της.
Η φθορά μας νίκησε…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2024
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ