κατέβηκαν από ορεινά χωριά για να με γεννήσουν στ΄ ακρογιάλι.
Εκεί, πίστευαν, ο σπόρος τους θ΄ αναπτυχθεί καλός
και θ΄ αρτυθεί με το αλάτι και με το ρυθμό.
Πουλιά της θάλασσας νηπιαγωγοί μου, ψάρια αθώα.
Άργησα πολύ να μιλήσω δεν ήθελα να πω τ΄ όνομά μου
και δάκρυα της μητέρας μου πολλά
στις Δρίμες για να μου δώσουνε φωνή.
Ωστόσο, μέσα από δύσβατα όνειρα
κατόρθωσα ν΄ απαλλαγώ
Ωστόσο, μέσα από δύσβατα όνειρα
κατόρθωσα ν΄ απαλλαγώ
από το κατσικίσιο πόδι μου
και να πάω με τους ανθρώπους.
Αλλά είμαι καταδικασμένη ν΄ ακούω τον αυλό τους
και να ιστορώ τη φυγή και την προσφυγή εκείνων των κυνηγημένων.
Στο τάγμα της Μνήμης υπηρετώντας».
(«Πεπρωμένο», από την ποιητική συλλογή «Η νυχτωδία των συνόρων», Κέδρος, 1986)
Βικτωρία Θεοδώρου (21 Δεκεμβρίου 1925-15 Φεβρουαρίου 2019)
και να πάω με τους ανθρώπους.
Αλλά είμαι καταδικασμένη ν΄ ακούω τον αυλό τους
και να ιστορώ τη φυγή και την προσφυγή εκείνων των κυνηγημένων.
Στο τάγμα της Μνήμης υπηρετώντας».
(«Πεπρωμένο», από την ποιητική συλλογή «Η νυχτωδία των συνόρων», Κέδρος, 1986)
Βικτωρία Θεοδώρου (21 Δεκεμβρίου 1925-15 Φεβρουαρίου 2019)