Αρχές του 1965 υπηρετούσα ως Επιμελητής Ανηλίκων στο Δικαστήριο Ανηλίκων Πειραιώς. Η πρώτη υπόθεση που με απασχόλησε ήταν η περίπτωση ενός 16χρονου αγοριού που συνοδευόταν από τον εξοργισμένο πατέρα του, πλοίαρχο του εμπορικού ναυτικού, με την κατηγορία ότι ο γιός του έκλεβε χρήματα από το σπίτι τα οποία σπαταλούσε για σεξουαλικές συνευρέσεις με άτομα του ίδιου φύλου. Υπέγραψε μάλιστα και σχετική αίτηση για τον άμεσο περιορισμό του ανηλίκου στο Αναμορφωτήριο που λειτουργούσε τότε στον Κορυδαλλό. Του εξήγησα ότι δεν ήταν καλή λύση για την περίπτωση του γιού του ο περιορισμός του σε ίδρυμα όπου συνωστιζόταν 200 παραβατικοί ανήλικοι διαφόρων βαριών αδικημάτων. Αποφασίστηκε τελικά, κατόπιν έγγραφης δήλωσης του νεαρού ότι θα διακόψει οριστικά τις ομοφυλόφιλες ερωτικές σχέσεις, να τεθεί υπό την επιμέλεια της Υπηρεσίας Επιμελητών που θα τον παρακολουθούσε μέχρις ότου διαπιστωθεί ότι συμμορφώθηκε.
Δεν πέρασε όμως μήνας και ήρθε κλαίοντας η μητέρα του στο γραφείο μου για να μου καταγγείλει ότι ο σύζυγός της είχε πιάσει τον νεαρό ένα βράδυ να κάνει έρωτα σε ένα παλιόσπιτο με έναν ηλικιωμένο άνδρα. Τόσος ήταν ο θυμός του που αφού τον έδειρε κατέβασε το εσώρουχο του και έμπηξε ένα πυρακτωμένο σωλήνα στον πρωκτό του. Μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο, όπου του έγινε παρά φύση έδρα. Νοσηλεύτηκε για δύο μήνες περίπου και όταν βγήκε επέστρεψε σπίτι δείχνοντας ότι μετάνιωσε για ό,τι έκανε. Έτσι ο πατέρας του καθησύχασε, παρότι του είχα επισημάνει ότι ο Μάριος, όπως λεγόταν ο γιός του είχε εκ γενετής μια σεξουαλική ιδιαιτερότητα και χρειαζόταν ειδική μεταχείριση. Όταν άρχισε να βγαίνει έξω πιάστηκε πάλι από το πατέρα του να κάνει έρωτα με έναν ναυτικό σε ένα σκάφος στο λιμάνι. Τον έδιωξε οριστικά από το σπίτι και ο Μάριος κατέφυγε σε ένα θείο του, γκαραζιέρη, όπου άρχισε να εργάζεται, νιώθοντας πια απελευθερωμένος.
Την εποχή εκείνη οι ομοφυλόφιλοι χαρακτηρίζονταν από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας ως περιθωριακοί, στιγματισμένοι και ανώμαλοι. Μετά 60 χρόνια διερωτάται κανείς πόσο άλλαξαν τα πράγματα, αφού πια θεωρούνται, και δικαίως, ισότιμα μέλη της κοινωνίας, κατέχουν περίβλεπτες δημόσιες θέσεις, εκφράζονται ελεύθερα και ήδη οδεύουν προς επίσημη τέλεση γάμου και τεκνοθεσία. «Ο tempora, o mores», όπως θα αναφωνούσε και ο Κικέρων.