Ο πρόλογος κάθε καινούριας χρονιάς ενσωματώνει αναπόφευκτα τα οξύμωρα του χωροχρόνου. Πού είμαστε, πού θέλαμε να είμαστε, που θέλουμε να βρεθούμε. Ένας ωκεανός εικόνων. Μνήμες που ζήσαμε, αναμνήσεις που δεν προλάβαμε να ζωγραφίσουμε και να μοιραστούμε. Το σημείο τομής ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη, εκείνη η τόσο οριακή δυσδιάκριτη γραμμή, που μας προσφέρει γενναιόδωρα τη γαλήνια εσωτερική ισορροπία για να συνεχίσουμε. Να σηκωνόμαστε όσες φορές πέφτουμε.
Λένε, και όχι άδικα, ότι η μεγαλύτερη, αυτόνομη και ανατροφοδοτούμενη υπεραξία όσων συνθέτουν τον χαρακτήρα και την ταυτότητα κάποιου, είναι η συμβίωση με την ελπίδα. Την ελπίδα ότι όσα έρχονται θα είναι καλύτερα εκείνων που προηγήθηκαν. Την ελπίδα ότι το μέλλον θα διορθώσει το παρόν και θα θεραπεύσει τις πληγές του παρελθόντος.
Η γαλήνια θεραπευτική της ελπίδας αναμετράται περίπου αβίαστα και αναπόφευκτα με τις ρωγμές του πόνου. Τα σημάδια που άφησαν όσοι και όσα χάθηκαν στη διαδρομή της ζωής. Τα δάκρυα που δεν στεγνώνουν για να δροσίσουν την καρδιά, τα μάτια που δεν βρίσκουν άπλετες αφορμές για να κοιτάζουν μπροστά και ψηλά, τα χαμόγελα που αισθάνονται συστολή, ίσως και ανεξήγητη ενοχή, για να ξαναστολίσουν πρόσωπα και να μοιράσουν το φως που τόσο χρειαζόμαστε για να παραμερίζουμε το πληθυντικό σκοτάδι στη ζωή μας.
Τη στιγμή που βρίσκουμε τη δύναμη να αγκαλιάσουμε τον πόνο κάθε απώλειας, αντί να του επιτρέπουμε να μεγαλώνει τις ρωγμές μέσα μας, η ελπίδα ξαναβρίσκει την αυτοπεποίθηση για να ξαναγράψει γενναιόδωρα το σενάριο της υπόλοιπης ζωής μας. Και η δωρεά του φωτός επιστρέφει για να μας χαμογελάσει. Χωρίς τύψεις. Καλή χρονιά.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2023
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ
