Ο καινούργιος άνθρωπος της πίστεως ανανεώνεται συνεχώς, σύμφωνα με την Εικόνα του Δημιουργού του, ώστε με τη νέα «ἐν Χριστῷ» ζωή του να φτάσει στη τέλεια γνώση του Θεού.
Όλα νέα, φωτεινά, αληθινά και ωραία μαζί με το Χριστό! Αποκτάμε καινούργια καρδιά. Με την αλλαγή της μετάνοιας πραγματοποιείται «μεταμόσχευση» καρδιάς. Η παλιά καρδιά είναι γεμάτη επιθυμίες κακές. Η νέα καρδιά χτυπά αγνούς παλμούς, επιθυμεί άγια, συγκινείτε από πνευματικές εμπειρίες, συγκλονίζεται από ιερούς ενθουσιασμούς.
Έτσι, έχουμε μια εσωτερική, ουσιαστική και βιωματική ανακαίνιση. Καρδιά, που χτυπά για το Χριστό, δεν θα σταματήσει ποτέ να χτυπά! Ο πιστός, παρακαλεί για μια τέτοια καρδιά: «Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός…». Ο Χριστιανός καλείται όλο και περισσότερο να γίνεται καινούργιος μέ-σα στο πάντοτε καινούργιο Σώμα του Χριστού, την Αγία μας Εκκλησία.
Η φυσική πορεία του ανθρώπινου σώματος είναι η φθορά, η ασθένεια, τα γηρατειά και τελικά ο θάνατος. Γι’ αυτό οι άνθρωποι δικαιολογημένα προσέχουν την υγεία τους, την καλή τους φυσική κατάσταση, την απόδοσή τους. Ο Απ. Παύλος ε-πιμένει, όμως, και στην ανανέωση της σκέψης, στην υγεία του φρονήματος και στην ανακαίνιση των στόχων και των επιθυμιών μας. Η ανακαίνιση του Χριστού δεν είναι θεωρία. Έχει σχέση με συγκεκριμένο τόπο, με συγκεκριμένο χώρο, με συγκεκριμέ-νες ενέργειες.
Στο στάβλο ο Χριστός, στη φυλακή ο Παύλος. Ο στάβλος έγινε-μεταρρυθμίστηκε σε παλάτι. Στάβλος η καρδιά του ανθρώπου, χωρίς Χριστό. Με τη παρουσία του Χριστού μεταμορφώνεται σε παλάτι χαράς. Απόδειξη η καρδιά του Αποστόλου Παύλου. Στη φυλακή βρισκόταν, κι όμως ένιωθε ελεύθερος.
Ο άνθρωπος που δέχεται το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και ανακαινίζεται, γίνεται όντως άνθρωπος του Θεού, με αγάπη, συγγνώμη, επιείκεια και κατανόηση. Ο καινούργιος αυτός άνθρωπος μένει πάντοτε νηφάλιος, πάντοτε όρθιος απέναντι στις παγίδες του διαβόλου, μακριά από την φυλακή των παθών του, πλημμυρισμένος από την χάρη του Τριαδικού Θεού!
Και μολονότι οι άνθρωποι του Θεού κι αυτοί αρρωσταίνουν και φθείρονται ως προς το σώμα και την υγεία τους, εν τούτοις οι επιθυμίες τους, οι διαθέσεις τους και το φρόνημά τους μένουν πάντοτε ζωντανά, ξάγρυπνα και ακμαία.
Ο άνθρωπος, μετά την πτώση των πρωτοπλάστων ρέπει προς το πονηρό, την εγωπάθεια, το ατομικιστικό συμφέρον και την αδιαφορία για τον πόνο και την αδικία που βαραίνουν τον διπλανό του. Κοιμίζει μέσα του την αγάπη, τη φιλανθρωπία, το φιλότιμο και αφήνει ξυπνητά τα πάθη, που τρέφουν το αδηφάγο και απαιτητικό εγώ του.
Ο Χριστός μας χαρίζει τη δική Του ατίμητη ζωή. Ζωοποιεί και ελευθερώνει τον άνθρωπο. Η χάρη του Θεού οδηγεί τον «πεπτοκότα» σε αυτογνωσία και μετάνοια. Προσφέρει δυνάμεις αντοχής για να αποκατασταθεί στην αφθαρσία και να ζήσει ο άνθρωπος αληθινά και αιώνια. Ο Χριστός είναι το πλήρωμα και η ολοκλήρωση της ζωής. Δεν θα λάμπει στη μέλλουσα ζωή μόνο ο Χριστός. Από το δικό τους φως θα λάμπει και η δική μας ύπαρξη. Ο Χριστός το είπε: «Ἐγώ ἦλθον ἳνα ζωήν ἒχωσι και περισσόν ἒχωσιν».
Αυτή τη διαρκή ανακαίνιση και ανανέωση καλούμαστε, αδελφοί, να επιδιώκουμε ως ζωντανά μέλη του καινούργιου και ζωντανού Σώματος της Εκκλησίας, για να είναι όλα «νῦν και ἀεί» καινούργια, ωραία και φωτεινά. Νέοι πάντοτε μαζί με τον αιώνιο Νέο, το Χριστό, στη Βασιλεία Του. Αμήν