Οι φουρτούνες, οι φουρτούνες,
μα εμείς γραπωμένοι ψηλά στο κατάρτι,
θα παλέψουμε με τον Ποσειδώνα,
μέχρι
να πατήσουμε στεριά.
Συνηθίσαμε τα κύματα,
αιώνες τα χείλη μας γλείφουν την αλισάχνη,
τα χέρια μας αιμορραγούν -γεμάτα φλύκταινες τα δάχτυλα
τραβώντας τα κουπιά.
Τα δάκρυα στέρεψαν από καιρό…
Τίποτα πια δεν φοβόμαστε.
Είναι τόση η γαλήνη μας, μες στην τρικυμία της ζωής!
Αφυδατωμένα τα όνειρα αντέχουν
και οι φουρτούνες, φουρτούνες,
ρουτίνα έγιναν.
Αντέχουμε διψασμένοι δύο αιώνες.
Δεν έχουμε κάτι να απολέσουμε,
ούτε πραμάτειες ούτε θησαυρούς.
Ολόγυμνοι ήρθαμε στον κόσμο, ολόγυμνοι θα φύγουμε. Ολόγυμνοι παλεύουμε.
Για τον ήλιο.
Το φως.
Την αισθητική.
Για τον έρωτα.
Για την αγάπη.
Για την ομορφιά.
Για τη ζωή παλεύουμε.
Αντίσταση κάνουμε στο σκοτάδι του ερέβους.
Αντίσταση στο μίσος.
Αντίσταση στον χρόνο του θανάτου που καραδοκεί.
