– Χτες το πρωί
Στις έντεκα
Σκοτώθηκε
Ο πιο καλός μου φίλος.
Πόσο αόριστος
Μπορεί να είναι πράγματι ο Αόριστος
Όταν με τόση ακρίβεια
Σφραγίζει οριστικά
Τα περασμένα;
Ερώτημα που άφησε αναπάντητο
Η ένοχη ασάφεια
Του χρόνου.
Και μόνο η έγκλιση
Με παρρησία προσπαθεί
Να διαψεύσει
Οξύμωρα
Το ψεύδος:
– Χτες το πρωί
Σκοτώθηκε.
(Ούτε μια ελάχιστη
Ρωγμή αμφιβολίας,
Μια ενδεχόμενη
Ελπίδα ελπίδας.
Ούτε).
Με παρρησία σώζοντας
Της γλώσσας την τιμή
Σε μιαν απάντηση.
Σταράτη.
Οριστική.
Η ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Ξέρω
Δεν ξέρω τι σημαίνει ακριβώς
Αλλά το λέω:
– Το σώμα σου είναι
Η σάρκα του χρόνου.
(Ποια σκέψη μπόρεσε ποτέ
Να ξεδιαλύνει
Ώς το μεδούλι του
Ένα στίχο;
Ποιο αίσθημα
Να ξεκλειδώσει επάξια
Μια λέξη;/Ανάστροφα,
Η απορία μοιάζει αρκούντως
Παιδική).
Μήπως θέλει να πω:
Ακούω στο στήθος σου
Ριπές δευτερολέπτων;
Μήπως θέλω να πει:
Το πνεύμα ενδίδει αδιάντροπα
Στα θέλγητρα της ύλης;
Δεν ξέρω
Ξέρω τι σημαίνει
Αλλά το λέω:
– Το σώμα σου ένδυμα
Μανδύας του Παντός.
Αντώνης Φωστιέρης