Είμαι ο παραλήπτης των χιλιάδων χαμένων επιστολών της Έμιλυ και
δεν ζω στο Άμερστ αλλά...στη Νίκαια θρηνώντας τους δικούς μου νεκρούς.
δεν ζω στο Άμερστ αλλά...στη Νίκαια θρηνώντας τους δικούς μου νεκρούς.
Έχω ταξινομήσει
8.950 επιστολές με αυστηρή χρονολογική σειρά. Τις αρωματίζω με λεβάντα και τις τοποθετώ
σε ερμάρια λευκά σαν ολάνθιστους κρίνους.
8.950 επιστολές με αυστηρή χρονολογική σειρά. Τις αρωματίζω με λεβάντα και τις τοποθετώ
σε ερμάρια λευκά σαν ολάνθιστους κρίνους.
Επί 24 χρόνια, 6 μήνες και 15 μέρες σάς τις
διαβάζω χαμηλόφωνα πίσω από την πόρτα.
διαβάζω χαμηλόφωνα πίσω από την πόρτα.
Κάθε μέρα σας διαβάζω και μία.
Τη βροχή δεν τη βλέπω ποτέ.
Την ακούω μόνο και τη νιώθω.
Με ποτίζει όπως ποτίζει τους ασφόδελους του
κήπου.
κήπου.
Τους ασφόδελους και τους κατιφέδες. (Παρεμπιπτόντως, και εγώ, την κηδεία του
πατέρα μου την παρακολούθησα από μια ρωγμή του πατρικού μου, της, δε, μητέρας, ήμουν το
χώμα, ήμουν η χους εις χουν, η παρακλητική).
Σήμερα διάβασα την τελευταία της επιστολή και πλέον ξέρω.
Είμαι οι χαμένες επιστολές της Έμιλυ Ντίκινσον.
Είμαι το ατελείωτο εργόχειρο.
Ναι.
Είμαι η βροχή των 8950 ημερών.
πατέρα μου την παρακολούθησα από μια ρωγμή του πατρικού μου, της, δε, μητέρας, ήμουν το
χώμα, ήμουν η χους εις χουν, η παρακλητική).
Σήμερα διάβασα την τελευταία της επιστολή και πλέον ξέρω.
Είμαι οι χαμένες επιστολές της Έμιλυ Ντίκινσον.
Είμαι το ατελείωτο εργόχειρο.
Ναι.
Είμαι η βροχή των 8950 ημερών.
5ο Φεστιβάλ Ποίησης στην Πάτρα. Ένα από τα ποιήματα της συμμετοχής της γνωστής ποιήτριας