10.7.22

Λούνα Παρκ, Γιάννης Στεργιόπουλος

Μπουμπουκιού ρόδινο ξεπέταγμα,
στο διάλειμμα αφουγκράζομαι
 φουστάνια να θροϊζουν
και όπου νάναι θα χτυπήσει το κουδούνι.
Απλωμένο με ξαφνική στοργή
στου κρεβατιού μπροστά τα πόδια, το καλό σου
το χαμόγελο, στην πρωινή δροσούλα.
Περιοδεύων πλασιέ συγκυριών,
εκτεθειμένος πάντα, διαρκώς στο παιγνίδι,
στην παγερή τυραννία της ρίμας.
Στο κατώφλι του χρόνου όρθιος.
Σαρακοφαγωμένη, σκουριασμένη η κορνίζα,
σοβάς σκασμένος, τρίξιμο νωθρό της πόρτας.
Έκανε φέτος άσχημο καιρό.
Λεπτή ισορροπία στο κεφάλι της καρφίτσας
πάνω από τους καταρράκτες του Νιαγάρα.
Ψάχνω μέσα μου νάβρω ένα θεό.
Ξεριζωμένη αίσθηση, ρήμα παρελθόντος χρόνου
που βυθίζεται μεσ' τη σιωπή του πόνου.
Κακοσημαδεμένο, ζόρικο,
πετσί και κόκκαλο, το γέρικό μου το λιοντάρι,
στη μεγάλη του Λούνα Παρκ τη ρόδα.

Συλλογή,
 *Ρούχα επίσημα φορώ, αγαπημένες νότες το υλικό*
Γιάννης Στεργιόπουλος
Κατερίνη 10-7-2022

Photo, προσωπική συλλογή