«Λοχαγέ, δε νομίζεις πως οι στρατιώτες σου, με τη δύναμη ενός ακόμη άντρα, τη δική σου, θα μπορούσαν να σηκώσουν αυτό το κομμάτι ξύλο πιο εύκολα;»
«Δεν είναι η δουλειά μου αυτή, κύριε. Είμαι λοχαγός κι όχι ένας απλός στρατιώτης».
Τότε, ο άντρας που τους πλησίασε, κατέβηκε από το άλογό του, πήγε κοντά τους, έσκυψε και μαζί με τους στρατιώτες σήκωσε τον κορμό του δέντρου. Έτσι, με τη βοήθειά του, οι στρατιώτες κατάφεραν να διεκπεραιώσουν την εργασία που τους είχε αναθέσει ο λοχαγός τους.
Φεύγοντας, αυτός ο άντρας είπε στον λοχαγό:
«Λοχαγέ, την επόμενη φορά που η ομάδα στρατιωτών σου χρειαστεί βοήθεια, φώναξε τον διοικητή!»
Αυτός ο άνθρωπος που μίλησε στο λοχαγό ήταν ο Τζωρτζ Ουάσινγκτον και τότε διοικητής του Γενικού Επιτελείου Στρατού.
Αυτή η ιστορία καταδεικνύει τη διαφορά ενός ηγέτη κι ενός αρχηγού και φωτίζει ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της αληθινής αρχηγίας, την ταπεινότητα.
Σε όποια θέση αρχηγίας βρισκόμαστε, είτε στην εργασία μας ή σε ένα πρότζεκτ που μας έχει ανατεθεί, ή ακόμη και ως γονείς, που είμαστε υπεύθυνοι για το σύστημα της οικογένειας, η αποτελεσματικότητα της αποστολής μας έγκειται στο να μπορούμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες της ομάδας, να ανασύρουμε τις καλύτερες δυνατόν ποιότητες των ανθρώπων με τους οποίους συνεργαζόμαστε, έχοντας την προσοχή στον κοινό στόχο που έχουμε όλα τα μέλη της.
Η επιτυχία μας έγκειται στη διορατικότητά μας.
Ένας ηγέτης, στην ουσία, «υπηρετεί» την ομάδα. Ένας ηγέτης μπαίνει μπροστά και καθοδηγεί τους άλλους με το παράδειγμά του. Δε μένει στους τίτλους, τις στολές και το αξίωμα που αυτές φέρουν. Εξάλλου, πίσω από αυτά, είμαστε όλοι το ίδιο και αναζητάμε όλοι το ίδιο, την έμπνευση, το χέρι βοηθείας. Ζητάμε να ακουστούμε.
Έτσι, όταν βρεθούμε σε μία θέση ισχύος κάποια στιγμή, ας μην ξεχνάμε αυτή την ιστορία.
Είναι σαν αυτό που λέγεται για τη θάλασσα:
«Γιατί η θάλασσα είναι η βασίλισσα των υδάτων;
Γιατί στέκεται πιο χαμηλά από τα ρυάκια, τους ποταμούς και τις λίμνες».
Το άρθρο επέλεξε και επιμελήθηκε ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας