Η κραυγή πόνου και αγωνίας για την μοναξιά, την εγκατάλειψη και την περιφρόνηση, που ένοιωσε ο παράλυτος είναι διαχρονική και ιδιαίτερα επίκαιρη στην εποχή μας .Μια εποχή της φαινομενικά απίστευτης επικοινωνίας των ανθρώπων μέσω της τεχνολογίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης , ουσιαστικά όμως εποχή της θλιβερής μοναχικότητας που νοιώθει ο σημερινός άνθρωπος, καίτοι ανταλλάσσει δεκάδες ηλεκτρονικά μηνύματα με τους υποτιθεμένους διαδικτυακούς «φίλους» του. Η μοναξιά και η αδιαφορία για τον διπλανό μας φτάνει κάποιες φορές στο σημείο την ώρα που βρισκόμαστε κλειδωμένοι στο διαμέρισμά μας στο διπλανό ο γείτονας να έχει ανάγκη από ένα πιάτο φαγητό, μια κουβέντα παρηγοριάς ή ακόμη και να πεθαίνει αβοήθητος και εμείς να να μένουμε εντελώς απαθείς, να τον αγνοούμε και να αδιαφορούμε.
«Άνθρωπον ουκ έχω» κραυγάζουν καθημερινά, χωρίς να τους ακούει κανείς, άρρωστοι μόνοι στα νοσοκομεία, τα γηροκομία, στους δρόμους, άστεγοι, νηστικοί, εγκαταλελειμμένοι, ντόπιοι και πρόσφυγες, γέροι και μικρά παιδιά. Κλεισμένοι στον εαυτό τους οι εγωκεντρικοί σημερινοί άνθρωποι μένουν ασυγκίνητοι για τον πάσχοντα διπλανό τους, πολλές φορές ακόμη και αν πρόκειται για συγγενικά και συνοικούντα μέλη της οικογένειας τους συζύγους ή τέκνα τους.
Υπάρχουν ευτυχώς οι εξαιρέσεις των ολίγων ανιδιοτελών, ευαίσθητων και θυσιαστικών ανθρώπων, που αποτελούν το «άλας» που συντηρεί και νοηματοδοτεί ως ένα σημείο την φθίνουσα κοινωνία μας. Είναι αυτοί που απλώνουν το χέρι τους, σαν το Χριστό, στον υποφέροντα συνάνθρωπό τους και του παρέχουν στήριξη, ελπίδα και παρηγοριά.