Στους κάμπους σωρός ξαπλωμένοι,πικροί,
γελούνε με δόντια σφιγμένα οι νεκροί.
Τα μάτια γυαλένια κι ορθάνοιχτα
κοιτούν τον πλατύν ουρανό προς το φως.
Κανείς να τους κλάψει γονιός ή αδερφός!
Κι η γη που το αίμα τους πίνει κι αφήνει την άχνα
και νιώθει τα νύχια του πόνου στα σπλάχνα,
μια πράσινη σκέπη σε λίγο θα πάρει,
στους άλλους που ζουν-καλοσύνη!- να δώσει το στάρι.
Ω θεία πνοή, που στο κρίνο
περνάς ασπασμός την αυγούλα ξανθός,
συ κάμε να γίνω
λιγότερον άνθρωπος, πιότερο ανθός.
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη,1979