Τα γράφουμε αυτά εξ αφορμής πρόσφατης περιπέτειας ενός ζεύγους γονέων στην Κατερίνη. Αρνήθηκαν οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν να στείλουν το εξάχρονο παιδί τους στο νηπιαγωγείο, και αυτό να φορά εκεί συνεχώς μάσκα, με όλες τις εκ τούτου δυσμενείς συνέπειες από πλευράς φυσικής και ψυχικής υγείας, για να προστατευθεί, υποτίθεται, από μία νόσο που στα παιδιά έχει σχεδόν μηδενική θνησιμότητα. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν την πεποίθηση ότι έτσι ενεργώντας, αποβλέπουν στο καλό του παιδιού τους, κι αν κρίνουμε από όσα συχνά πυκνά διαβάζουμε σε έγκριτα δημοσιεύματα ανά τον κόσμο, μάλλον δεν έχουν άδικο.** Μάλιστα επιχείρησαν να του παράσχουν την κατ’ αυτούς κατάλληλη παιδεία με έναν εναλλακτικό τρόπο στο σπίτι, στα πλαίσια του προγράμματος σπουδών ενός αλλοδαπού σχολείου, με το οποίο ήλθαν σε επαφή, ζητώντας μάλιστα την μεταγραφή του παιδιού στο σχολείο αυτό (αίτημα που δεν έγινε δεκτό αλλά και δεν απορρίφθηκε, παρά την μέχρι σήμερα αλληλογραφία των δύο σχολείων). Δεν παραμέλησαν πάντως σε καμία περίπτωση την εποπτεία του παιδιού τους, δεν το απέτρεψαν από το σχολείο για να το στείλουν π.χ. να ζητιανεύει. Αντιθέτως έχοντάς το υπό την απόλυτη προστασία κι εποπτεία τους, και μάλιστα με προσωπικό και οικονομικό κόστος, έκαναν ό,τι ήταν γι’ αυτούς καλύτερο, διότι πίστευαν και πιστεύουν ότι η συνεχής μασκοφορία στα πλαίσια του μαθήματος αλλοιώνει και απανθρωπίζει τους στόχους της παιδείας, δηλαδή της δημιουργίας ελεύθερων και χαρούμενων παιδιών, και στο μέλλον ανθρώπων. Μπορεί να διαφωνεί κανείς μαζί τους, αλλά δεν μπορεί να τους εμποδίζει την ελευθερία να φρονούν διαφορετικά, χωρίς αυτό να θεωρείται αξιόποινη και κολάσιμη πράξη.
Οι γονείς αυτοί λοιπόν συνελήφθησαν επ’ αυτοφώρω, μετά από καταγγελία της διευθύντριας του νηπιαγωγείου, στο οποίο εγγράφηκε αρχικά το παιδί αλλά δεν φοίτησε. Η αυτόφωρη διαδικασία εφαρμόσθηκε με ένα έωλο νομικό τέχνασμα, σύμφωνα με το οποίο το αδίκημά τους θεωρήθηκε διαρκές. Κληθέντες, προσήλθαν στο αστυνομικό τμήμα μόνοι τους. Εκεί έδωσαν κατάθεση και μετά αποφασίσθηκε από την εισαγγελική αρχή να διανυκτερεύσουν στο κρατητήριο, ενώ αυτοί είχαν στο σπίτι δύο ανήλικα τέκνα 6 και 2 ετών, και αυτό το γνωστοποίησαν στους αστυνομικούς και δι’ αυτών στην εισαγγελέα, ζητώντας τουλάχιστον να αφεθούν ελεύθεροι το βράδυ και να επανέλθουν το πρωί στο δικαστήριο, όπως μόνοι τους παρουσιάσθηκαν στην αστυνομία, ως ελεύθεροι και αξιοπρεπείς άνθρωποι. Αυτό δεν συνέβη. Την άλλη μέρα προσήχθησαν στο δικαστήριο με χειροπέδες, ως κοινοί κακοποιοί, και τελικά δικάσθηκαν και καταδικάσθηκαν σε φυλάκιση έξη μηνών ο καθένας με αναστολή. Να σημειωθεί ότι την απόφαση κράτησής τους δεν έλαβε η αρμόδια αντεισαγγελέας υπηρεσίας της ημέρας που συνελήφθησαν αλλά η προϊσταμένη εισαγγελέας, και αυτό έχει δια τους παροικούντας την νομικήν Ιερουσαλήμ την σημασία του.
Γράφουμε λοιπόν αυτήν την ανοικτή επιστολή, φέροντας ως παράδειγμα την πιο πάνω ιστορία, που δεν είναι άλλωστε μοναδική στα χρονικά, για να επισημάνουμε προς πάντα ενδιαφερόμενο ότι στην Ελλάδα του 2022 εγκαθιδρύονται συνθήκες συνταγματικής ανωμαλίας. Στην Ελλάδα του 2022 διώκεται πλέον αλλά και ποινικοποιείται το φρόνημα, αγνοείται η συνείδηση των ανθρώπων ως κινητήριος μοχλός της δράσης τους, και καταλύεται η ελευθερία τους, με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας. Κι αυτό είναι το πραγματικό «αδίκημα». Ασκώντας με νόμους πού βρίσκονται στο μεταίχμιο της συνταγματικότητας, και συχνά το παραβιάζουν βάναυσα, ψυχολογική, προς το παρόν, βία κατά των πολιτών που αντιδρούν, η ελληνική κυβέρνηση δεν θα αφήσει σε λίγο καιρό στον λαό άλλη διέξοδο, από την εφαρμογή του άρθρου 120 παρ. 4 του Συντάγματος.
Εμείς δεν έχουμε προς το παρόν άλλη διέξοδο από το να τα γράφουμε. Όσοι στην ελληνική κοινωνία έχουν τρόπους, λόγω της θεσμικής ιδιότητάς τους να αντιδράσουν εμπράκτως και να ανασχέσουν τον κατήφορο αυτό ας το πράξουν. Αλλιώς θάναι συνένοχοι, όταν θα εφαρμοσθεί το άρθρο 120 παρ. 3!