Ἐμμένουμε ἀμετανοήτως καὶ ἀνοήτως νὰ βόσκουμε χοίρους, παρὰ νὰ καταστοῦμε πρίγκιπες στὸν οἶκο τοῦ Πατρὸς μας.
Συνεχίζουμε τὴν πορεία μας πρὸς τὸ βυθὸ σὰν βαριὲς πέτρες, ἀρνούμενοι νὰ ἀνανύψουμε προτοῦ βιώσουμε τὴν τελεία ἐξαθλίωση.
Ἐξακολουθοῦμε νὰ ἐπιλέγουμε τὸν κόσμο κι ὄχι τὸν Θεό. Τὴν πρόσκαιρη ζωή, τὴν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν μας, τὶς παντοειδεῖς ἡδονές, χωρὶς νὰ σκεφτόμαστε τὸ ἐν οὐρανοῖς πολίτευμα ἡμῶν γιὰ τὸ ὁποῖο πλασθήκαμε.
Ἐξακολουθοῦμε νὰ ἐπιλέγουμε τὰ προσωρινὰ καὶ κατώτερα πρῶτα καὶ δευτερευόντως ἤ καὶ καθόλου τὰ αἰώνια καὶ ἀνώτερα.
Ἐξακολουθοῦμε νὰ ἐπιλέγουμε προσωρινὴ κόλαση, φλερτάροντας ταυτόχρονα μὲ τὴν αἰώνια κόλαση.
Ἴσως πολὺ σύντομα κληθοῦμε νὰ συμμετάσχουμε σὲ μία ἀκόμη παρωδία ἄσκησης τοῦ δικαιώματος τοῦ ἐκλέγειν, σὲ μία ἀκόμη παρωδία ἐκλογῶν, ἐξακολουθώντας νὰ ἐναλλάσσουμε στὴν ἐξουσία τοὺς σατανολάτρες μασόνους μὲ τὰ προσωπεῖα τῶν δῆθεν ἀκροδεξιῶν, ἀκροαριστερῶν, δεξιῶν, ἀριστερῶν, κεντροδεξιῶν, κεντροαριστερῶν, κεντρώων, συντηρητικῶν, προοδευτικῶν, ἐθνικιστῶν, διεθνιστῶν, συνεπικουρούμενων ἀπὸ τὸ κακὸ συναπάντημα τῶν ἀνόητων κολαούζων τους.
Ἄς μὴν ἐπιστρέψουμε στὸν Χριστὸ μὲ Μετάνοια, Ἐξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, κατὰ μόνας Προσευχὴ καὶ ἐν γένει διαρκῆ προσωπικὸ κατὰ δύναμη ἀγῶνα γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, παραδίδοντας στὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ τὸ πηδάλιο γιὰ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα.
Ἄς εξακολουθήσουμε νὰ στηριζόμαστε στὶς δικές μας, ἀνθρώπινες «δυνάμεις» καὶ «δυνατότητες», δικαιολογώντας τὴν ὀλιγοπιστία ἤ καὶ ἀπιστία μας μὲ τὸ νὰ χρησιμοποιοῦμε κατὰ τὸ δοκοῦν ρήσεις τοῦ τύπου «σὺν Ἀθηνᾷ καὶ χεῖρα κίνει», γράφοντας ταυτόχρονα στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων μας καὶ τὸν αὐτοσκοπό μας ὡς Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων, καὶ τὴν παντοδυναμία τῆς Θείας Πρόνοιας.
Καὶ εἶναι μαθηματικῶς βέβαιο πὼς θὰ βιώσουμε κι ἄλλα, πολὺ χειρότερα ὅσων ἤδη βιώνουμε. Ἕως ὅτου, λιμοκτονοῦντες, λοιμοκτονοῦντες καὶ ὀλοφυρόμενοι, ἐπιτέλους στρέψουμε τὰ μάτια καὶ τὶς διάνοιές μας, ἀναγκαστικά, πρὸς τὴν ἀγάπη τοῦ Πατρὸς τῶν Φώτων.
Ἀρκεῖ νὰ μὴν εἶναι πλέον πολὺ ἀργά...
Ἀρκεῖ νὰ μὴν εἶναι πλέον πολὺ ἀργά...