Είχαν ξοδέψει στα σεντόνια μια ερωτική βραδιά που του είχε μείνει αξέχαστη. Το σεξ είχε τυπωθεί ως ιερή ηδονική ανάμνηση μέσα του. Μα πάνω απ ΄ όλα του έδειχνε έναν απεριόριστο σεβασμό, που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Ήξερε τι έπαιρνε, ήξερε τι έδινε. Εξέπεμπε μια σιγουριά και ωριμότητά που αντανακλούσε στους γύρο της κερδίζοντας τον σεβασμό. Μα το πιο σπουδαίο για τον Αχιλλέα ήταν που στεκόταν πάντα δίπλα του σαν πραγματική φίλη.Όχι «σαν». Πραγματική φίλη. Ήταν σπουδαία γυναίκα, ευγενική και γενναιόδωρη. Έπεφτε στη φωτιά για τον Αχιλλέα. Νοιαζόταν πραγματικά γι αυτόν. Μόνο οι δυνατοί άνθρωποι, οι δυνατές γυναίκες είναι γενναιόδωρες… Δεν είχε να του προσφέρει κάτι περισσότερο. Δεν περίμενε και από τον Αχιλλέα κάτι περισσότερο. Ως εκεί. Αυτό ήταν το πιο σπουδαίο που είχαν μεταξύ τους.
Για τον Αχιλλέα όμως αυτό ήταν τόσο σημαντικό που έχαιρε μεγάλης εκτίμησης.Είχε κρατήσει μια γωνιά μες την καρδιά του για την Πηνελόπη.
Κι ένα μυστικό. Έτρεφε μια περίεργη ερωτική «αγάπη» κάθε φορά που έφερε το πρόσωπό της στο μυαλό του, τα βράδια που ένοιωθε να πνίγεται. Ποθούσε το πρόσωπό της όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Ποθούσε, τα μάτια της, τα χείλη της, το χαμόγελό της, τη φωνή της, το γέλιο της. Το πρόσωπό της τον ερέθιζε, τον άναβε σεξουαλικά, τον αναστάτωνε. Είτε τον κοιτούσε, είτε την κοιτούσε παρατηρώντας το διάγραμμα του προσώπου της. Γι΄ αυτόν, αυτό ήταν το ερωτικό της σημείο...
