Δωμάτιο σφαλισμένο, Γιάννης Στεργιόπουλος

Κρατώ το δωμάτιο σφαλισμένο,
στην πόρτα το ξύλο σκεβρωμένο,
η σκόνη για χίλια χρόνια τώρα,

πολιορκία, φωτιά στην καρδιά.
Θλιμμένο τραγούδι πάνω απ' τη στέγη
με τον αέρα έρχεται, φεύγει,
αιώνιος ύμνος ορμάει με φόρα
στο νιτρικό μου απόγευμα.
Η ησυχία του κόσμου με τρόμο βρυχάται,
γλιστρά πέρα- δώθε , ποτέ δεν κοιμάται,
η παρήγορη μέθη πως σκάβει, τρυπώνει
κι αποτρελαίνει τα πάντα βαθιά.
Πόσο μέτρησα
τις απόπειρες τις μάταιες, μαχαίρωσα
και με άγνοια κινδύνου σε προκάλεσα,
τη γαλήνη την τραυματισμένη
πήρα αγκαλιά, πως προσπάθησα...
Τα φύκια επιπλέουν πάνω-κάτω,
μ' ανήσυχη πλήξη να κρύψουν τον πάτο
και συ να προλάβεις στην άμμο πως τρέχεις,
φορώντας μια άσπρη νυχτικιά.
Φως της θάλασσας
φωσφορίζει μες τη νύχτα, αχός της μάγισσας
τριγυρίζει, απλώνει δίχτυα, ανάσα μέδουσας
μ' αγκαλιάζει και στην άβυσσό της
βίαια με τραβά στο φως της θάλασσας...




Συλλογή 

* Τα απομεινάρια εκκολάπτονται αχνά *
Κατερίνη 12-02-2013 @
Γιάννης Στεργιόπουλος
Photo, προσωπική συλλογή