¨Φεύγεις, φεύγεις, νιότης καημένη,
/ωσάν ρόδου περνάς μυρωδιά,
σαν φιλί που πετά και διαβαίνει,
σαν φιλί που πετά και διαβαίνει,
/ σαν ελπίδ’ απ’ ανθρώπου καρδιά.
Εμορφιά όση έχεις και δρόσο
Εμορφιά όση έχεις και δρόσο
/ ευσπλαχνίας αν είχες σταλιά,
δεν θα έφευγες γρήγορα τόσο,
δεν θα έφευγες γρήγορα τόσο,
/και δεν θ’ άσπριζαν μαύρα μαλλιά!
Χαίρου, άνθρωπε, χαίρου πριν γίνης
Χαίρου, άνθρωπε, χαίρου πριν γίνης
/απ’ τα χρόνια λιθάρι ψυχρό,
μέρα, νύκτα, στιγμή μην αφήνης
-λίγο ύπνο, για να ’χης καιρό…¨,
μέρα, νύκτα, στιγμή μην αφήνης
-λίγο ύπνο, για να ’χης καιρό…¨,
Αχιλλέας Παράσχος,
¨Εις την νεότητα¨
Φωτ. από τον τόμο ¨Πιερίδων Στέφανος¨
Επιμέλεια Κειμένου:
* Μαρία Σ. Καρανίκα,
Αρχαιολόγος- Υποψήφια Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Κρήτης