Κάθε φορά αυτές οι μέρες μας γυρίζουν πολλά χρόνια πίσω, από τότε που εγκαταλείψαμε το χωριό μας το Καταφύγι 1943 μέχρι και σήμερα, η εγκατάλειψη δεν έγινε οικειοθελώς, αλλά αναγκαστικά λόγω πολέμου, χειμωνιάτικα και προπαντός παραμονές Χριστουγέννων αλλά επειδή το κάψανε οι Γερμανοί.
Από τότε γυρίζαμε από χωριό σε χωριό έως ότου ξανασμίξαμε οι Καταφυγιώτες στον Νέο Συνοικισμό Καταφυγιωτών στην Κατερίνη.
Θυμάμαι σε ένα χωριό που μέναμε τέλη του 1940, στην Νέα Αγαθούπολη, εκεί είχαμε το κάθε σπίτι το γουρούνι πού το μεγαλώναμε από πολλούς μήνες πριν από πολύ μικρό, η τροφή του ήταν τα αποφάγια, λίγο καλαμπόκι, και τα στάχυα που μαζεύαμε από τα χωράφια μετά το θέρος φυσικά, γι’ αυτό και το κρέας του δεν μύριζε, περιμέναμε αυτές τίς μέρες να το σφάξουμε, να φάμε λίγο κρέας γιατί εκείνα τα χρόνια είχαμε πολλούς μήνες νηστείας.
Οι μεγάλοι για το κρέας και εμείς οι μικροί τότες για την φούσκα να την κάνουμε μπάλα να παίζουμε.
Ο πατέρας μου έσφαζε γουρούνια και θυμάμαι πώς έρχονταν άλλοι τρείς τέσσερις, πού το βάζανε κάτω, τέλος μετά το γδάρσιμο, άρχιζε ο τεμαχισμός, απ’ ότι θυμάμαι το κάνανε μικρά κομμάτια όλο το γουρούνι, ένα μεγάλο μέρος από αυτά τα βράζανε και κατόπιν τα βάζανε μέσα σε ένα μικρό ξύλινο κάδο, το λίπος πού έβγαζε το λιώνανε, και ότι κρέας έβγαζε κάτι μικρά κομμάτια τις τσιγαρίδες έτσι τίς λέγανε, πεντανόστιμες. (Δοκιμάσαμε και εδώ αλλά είχαν μια πολύ άσχημη γεύση, και μια μυρωδιά, και αυτό νομίζω λόγω της τροφής).
Το λίπος όμως, την λίγδα, έτσι την λέγαμε αφού παγώσει, κάνανε το παστωμένο κρέας αυτό στον κάδο, βάζανε μια σειρά λίγδα, λίπος, μια σειρά κρέας λίγο βρασμένο έτσι βάζανε όλο το κρέας που ήταν κομμένο σε λεπτά κομμάτια στον κάδο, και όταν χρειαζότανε η νοικοκυρά να μαγειρέψει έβγαζε από μέσα από τον βαρελάκι, ήταν η Κατάψυξη εκείνης της εποχής. Και έτσι είχαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα κρέατα φρέσκα νόστιμα και υγιεινά.
Αυτά μέχρι το τέλος του 1947 στην Νέα Αγαθούπολη.
Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα
σε όλο τον κόσμο!!!
