Έμορφη κόμη της γης,
βλάστηση πυκνή, με πολλά μυστικά,
με πολλά χρώματα, ιδίως πράσινα,
με σχήματα λυγερά,
νοήματα έκθαμβα κ’ ελαφρά.
Σου ανήκουν όλα τα όνειρα
που ζουν επάνω σου, πουλιά.
Ψιθυρίζει ο άνεμος της ζωής
και φρίσσεις, δονείσαι
απ’ της ηδονής την ηδονή.
Με τη μετάξινη ευαισθησία
απορροφάς το φως και το κρατάς
ανταύγεια και χαρά της μυστικής φωτιάς
που απαντάει στον ήλιο.
Ωραία μαλλιά
απ’ τις πολύ νέες γυναίκες,
στόλισμα πλούσιο, κόμη απαλή
και ζωντανή με την ιδιαίτερη ζωή,
όπως είναι τα φυλλώματα στα δέντρα
που ψιθυρίζουν τραγούδια δικά τους,
για να μεθούν από ηδονή
οι σιωπηλοί, αλύγιστοι κορμοί.
Έτσ’ οι γυναίκες κάποτε,
σπανίως όμως,
όταν μπορούν να καταλάβουν,
αισθάνονται την εμορφιά
απ’ τα κυματιστά μαλλιά τους,
την ακούν και χαίρονται
με απλότητα.