O μήνας των παιδιών. Και των μεγάλων παιδιών.Χτύπησε το κουδούνι της πόρτας.Πρωί πρωί. Πίσω από την πόρτα ακουγόταν παιδικές φωνές.Ο Αχιλλέας έπιασε από την πορσελάνινη πιατέλα στο πορτ μαντό, πεντάευρα, και «ψιλά» που είχε μαζέψει για τα κάλαντα. Τα παιδιά γνωρίζουν από την προηγούμενη χρονιά, ποια σπίτια δίνουν χαρτζιλίκι και ποια δίνουν «πόρτα».Τα συζητούν άλλωστε μεταξύ τους. Ο Αχιλλέας περίμενε 10-15 παρέες και ήθελε να δει χαμόγελα σε όλα τα πρόσωπα.
Άνοιξε την πόρτα. 3 κοριτσάκια με κόκκινα μάγουλα από το κρύο, κουκούλες, κασκόλ, γάντια και χαμόγελα, αναφώνησαν ταυτόχρονα:
«Να τα πούμε;»
«Να τα πείτε….»
Το μεσαίο κοριτσάκι, ήταν ίσα με 11-12 χρονών, το μεγαλύτερο της παρέας σήκωσε μπροστά του ένα τάμπλετ, ακούμπησε με το δάχτυλο την εφαρμογή και από το youtube έβαλε …τα κάλαντα.
Έμεινε εμβρόντητος. Έμεινε να παρατηρεί χαμογελώντας!
«Πόσο αλλάζει ο κόσμος…» σκέφτηκε.
Τα διδημάκια τινάχτηκαν επάνω και με τις πιτζάμες κόπιασαν στην πόρτα.
Έδωσε από ένα πεντάευρω στο καθένα. Τα πήραν βιαστικά και με χαμόγελο, τα έχωσαν βιαστικά στην τσέπη τους.
«Και του χρόνου με υγεία», αναφώνησαν και οι τρεις κοπελίτσες ταυτόχρονα. Γέλασε. Τουλάχιστον οι ευχές ήταν live!
«Πολλά τις έδωσες. Δεν τραγούδησαν τα κάλαντα. Ήταν fake.Εμείς θα τα τραγουδήσουμε, γιατί τα ξέρουμε!» είπαν με μια φωνή.
«Πάμε για πρωινό και ετοιμαστείτε να πάτε κι εσείς».
Έφαγαν λαίμαργα γιατί βιαζόταν, ντύθηκαν γρήγορα, πήραν το τρίγωνο και τη μελόντικα και βγήκαν βιαστικά στο δρόμο.
«Να προσέχετε…» είπε ο Αχιλλέας και έσπευσε να ετοιμαστεί και αυτός.
Το μεσημέρι τα διδημάκια επέστρεψαν κουρασμένα αλλά χαμογελαστά. Άδειασαν πάνω στο τραπέζι τις «εισπράξεις», τις μέτρησαν και τα μοιράστηκαν….150 ολόκληρα ευρώ!
Από 75 ο καθένας.
«Σε μένα δε θα πείτε τα κάλαντα;» ρώτησε ο Αχιλλέας.
«Ρε μπαμπά, δε βαρέθηκες να τα ακούς από το πρωί;» είπε με σοβαρό ύφος ο Γιωργος.
«Α, δηλαδή από μένα δε θέλετε λεφτά…!»
«Καλήν εσπέραν άρχοντες,
αν είναι ορισμός σας,
Χριστού τη Θεία γέννηση,
να πω στ' αρχοντικό σας.
Χριστός γεννάται σήμερον…» έψαλλαν με μια φωνή!
«Ορίστε και 25 από μένα, τώρα έχετε από 100.Τι θα κάνετε με αυτά τα λεφτά τώρα;» ρώτησε ο Αχιλλέας.
«Εγώ θα τα κρατήσω στον κουμπαρά μου. Έχω και άλλα εκεί.» είπε η Κατερίνα.
«Εγώ θα πάρω καινούρια τάμπλετ…» είπε ο Γιώργος.
«Λοιπόν, παίδες, τρώμε, ετοιμάζουμε τις βαλίτσες με τα πράγματά μας και φεύγουμε στη Θεσσαλονίκη.Στα ξαδερφάκια σας, στη θεία Αλεξαδρα!Φέτος θα κάνουμε εκεί Χριστούγεννα»!
«Ζήτω!» αναφώνησαν ταυτόχρονα.
«Να τα πείτε….»
Το μεσαίο κοριτσάκι, ήταν ίσα με 11-12 χρονών, το μεγαλύτερο της παρέας σήκωσε μπροστά του ένα τάμπλετ, ακούμπησε με το δάχτυλο την εφαρμογή και από το youtube έβαλε …τα κάλαντα.
Έμεινε εμβρόντητος. Έμεινε να παρατηρεί χαμογελώντας!
«Πόσο αλλάζει ο κόσμος…» σκέφτηκε.
Τα διδημάκια τινάχτηκαν επάνω και με τις πιτζάμες κόπιασαν στην πόρτα.
Έδωσε από ένα πεντάευρω στο καθένα. Τα πήραν βιαστικά και με χαμόγελο, τα έχωσαν βιαστικά στην τσέπη τους.
«Και του χρόνου με υγεία», αναφώνησαν και οι τρεις κοπελίτσες ταυτόχρονα. Γέλασε. Τουλάχιστον οι ευχές ήταν live!
«Πολλά τις έδωσες. Δεν τραγούδησαν τα κάλαντα. Ήταν fake.Εμείς θα τα τραγουδήσουμε, γιατί τα ξέρουμε!» είπαν με μια φωνή.
«Πάμε για πρωινό και ετοιμαστείτε να πάτε κι εσείς».
Έφαγαν λαίμαργα γιατί βιαζόταν, ντύθηκαν γρήγορα, πήραν το τρίγωνο και τη μελόντικα και βγήκαν βιαστικά στο δρόμο.
«Να προσέχετε…» είπε ο Αχιλλέας και έσπευσε να ετοιμαστεί και αυτός.
Το μεσημέρι τα διδημάκια επέστρεψαν κουρασμένα αλλά χαμογελαστά. Άδειασαν πάνω στο τραπέζι τις «εισπράξεις», τις μέτρησαν και τα μοιράστηκαν….150 ολόκληρα ευρώ!
Από 75 ο καθένας.
«Σε μένα δε θα πείτε τα κάλαντα;» ρώτησε ο Αχιλλέας.
«Ρε μπαμπά, δε βαρέθηκες να τα ακούς από το πρωί;» είπε με σοβαρό ύφος ο Γιωργος.
«Α, δηλαδή από μένα δε θέλετε λεφτά…!»
«Καλήν εσπέραν άρχοντες,
αν είναι ορισμός σας,
Χριστού τη Θεία γέννηση,
να πω στ' αρχοντικό σας.
Χριστός γεννάται σήμερον…» έψαλλαν με μια φωνή!
«Ορίστε και 25 από μένα, τώρα έχετε από 100.Τι θα κάνετε με αυτά τα λεφτά τώρα;» ρώτησε ο Αχιλλέας.
«Εγώ θα τα κρατήσω στον κουμπαρά μου. Έχω και άλλα εκεί.» είπε η Κατερίνα.
«Εγώ θα πάρω καινούρια τάμπλετ…» είπε ο Γιώργος.
«Λοιπόν, παίδες, τρώμε, ετοιμάζουμε τις βαλίτσες με τα πράγματά μας και φεύγουμε στη Θεσσαλονίκη.Στα ξαδερφάκια σας, στη θεία Αλεξαδρα!Φέτος θα κάνουμε εκεί Χριστούγεννα»!
«Ζήτω!» αναφώνησαν ταυτόχρονα.
ΘΕΟΧΑΡΗ ΜΠΙΚΗΡΟΠΟΥΛΟΥ:
Ο ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΓΟΡΓΟΝΑ...Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ
