Ο τρόπος με τον οποίο διατύπωσα την παραπάνω δήλωση μπορεί να σας φαίνεται παράξενος. Χρειάζεται να επιτρέψεις στον εαυτό σου να καταλάβει κάποιον άλλο; Νομίζω πως ναι. Η πρώτη μας αντίδραση στις περισσότερες δηλώσεις που ακούμε από τους άλλους ανθρώπους είναι η άμεση αξιολόγηση ή κρίση τους και όχι η κατανόησή τους. Όταν κάποιος εκφράζει ένα συναίσθημα ή στάση ή πιστεύω, η τάση μας, σχεδόν αμέσως, είναι να νιώσουμε ότι «είναι σωστό» ή «είναι ηλίθιο», «δεν είναι φυσιολογικό», «είναι παράλογο», «είναι λάθος», «δεν είναι καλό». Πολύ σπάνια επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να καταλάβουμε ποιο ακριβώς είναι το νόημα της δήλωσης για το συγκεκριμένο άτομο. Πιστεύω πως αυτό συμβαίνει, γιατί η κατανόηση είναι επικίνδυνη. Αν αφήσω τον εαυτό μου να καταλάβει πραγματικά ένα άλλο άτομο, μπορεί να αλλάξω από αυτή την κατανόηση. Και όλοι φοβόμαστε την αλλαγή. Όπως συνηθίζω να λέω, δεν είναι εύκολο πράγμα να επιτρέψεις στον εαυτό σου να καταλάβει κάποιον άλλον, να μπεις εντελώς και ενσυναίσθητα στο πλαίσιο αναφοράς του. Ταυτόχρονα, είναι και σπάνιο.
Carl Rogers,»Το γίνεσθαι του προσώπου», Εκδ. Ερευνητές (απόσπασμα)