ράγισε τα σκοτάδια απελπισμένη.
Μες στα κανάλια τα νερά αναδεύτηκαν
και ρημαγμένοι κήποι ανατριχιάσαν .
Ω, μη ρωτάς ποιος είναι που πονά και οδύρεται
πάνω στη γης οι κολασμένοι δε μετριούνται.
Ω, μη ρωτάς ποιος είναι που πονά και οδύρεται
κι είναι η κραυγή τόσο πολύ γνωστή σου...
Καιρός που την προσμένεις να΄ρθει ακράταγη
και να τρανέψει σέρνοντας πίσω χιλιάδες.
Λιμάνια να της απαντήσουνε πολύβοα
και να τη δευτερώσουν φάμπρικες και μίνες.
Σού είναι τόσο γνώριμη η κραυγή αυτή...
Κι αν πίσω της αργούν οι άλλες να' ρθούνε ,
σκύψε στη γης - μα χαμηλά στη γης -
κι άκουσε πώς κοχλάζουν οι θυμοί των κολασμένων.
Κι έτοιμος - α, να' σαι πάντα έτοιμος -
με τη βαθιά σου τη φωνή
κράτα το ίσο.
Στρατής Τσίρκας, Φελάχοι, Τα Ποιήματα, Κέδρος , Αθήνα 1981, 2η έκδοση
Πηγή:http://ofisofi.blogspot.com/2013/09/blog-post_4.html