Ο πιο τρανός καημός μου (ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ)

Την ώρα την υπέρτατη που θα το σβει το φως μου
αγάλια – αγάλια ο θάνατος, ένας θε να είν’ εμένα
ο πιο τρανός καημός μου.
Δε θα είν’ οι κούφιοι λογισμοί, 

τα χρόνια τα χαμένα,
της φτώχειας η έγνοια, 

του έρωτα η ακοίμητη
λαχτάρα,
μια δίψα μες στο αίμα μου, προγονική κατάρα,
μήτε η ζωή μου η αδειανή συρμένη απ’ το μαγνήτη
πάντα της Μούσας, μητ’ εσύ, 

χιλιάκριβό μου σπίτι.
Ο πιο τρανός καημός μου
θα είναι πως δεν δυνήθηκα μ’ εσέ να ζήσω, 

ω πλάση,
πράσινη απάνου στα βουνά, στα πέλαγα,

 στα δάση,
θα είναι πως δε χάρηκα σκυφτός μες στα βιβλία,
ω Φύση, ολάκερη ζωή,

 κι ολάκερη σοφία!


ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Τα καλύτερα του
Κωστή Παλαμά
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ