“A hero lies in you”, όπως μας ψιθύρισε μελωδικά η Mariah Carey.
“One moment in time”, όπου μονομαχείς με το πεπρωμένο (σου), όπως μας εξήγησε η Whitney Houston.
There is nothing in the world more powerful than a good story, όπως μοιράστηκαν μαζί μας οι δημιουργοί του “Game of Thrones”.
Και φυσικά… ideas are bulletproof, για να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας την ταινία “V for Vendetta”.
Ο κινηματογράφος και η μουσική, αρμονικά συνδυασμένοι για μια ωδή στη ζωή. Με πρωταγωνιστή ένα νεαρό παιδί, που βρέθηκε από τα Σεπόλια, στον Όλυμπο του παγκόσμιου αθλητισμού. Στην κορυφή του ΝΒΑ. Του μεγαλύτερου και διασημότερου πρωταθλήματος στον κόσμο.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στέκεται σαν φάρος ελπίδας, σε έναν κόσμο που σκοτείνιασε απότομα και επικίνδυνα. Ενσωματώνοντας στην τόσο ανθρώπινη προσωπικότητά του, τις πληγές που άνοιξαν οι διαδρομές ζωής οι οποίες τον οδήγησαν στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.
Η ανέχεια, η ανασφάλεια για το μέλλον, ο ρατσισμός, η απαξίωση. Και μετά, η αναγνώριση, η πρόοδος, ο προσωπικός θρίαμβος.
Ένα παιδί. Το παιδί που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κράτησε ζωντανό και προστατευμένο μέσα του. Τις ανόθευτες θεάσεις της ζωής. Την αυθεντική καρδιά. Το ήθος της ταπεινότητας, που δοκιμάζεται διαρκώς στην αναμέτρηση με τους πειρασμούς του μεγαλείου, και επιβιώνει, αντιστέκεται και προχωρά, σε πείσμα των πιθανοτήτων.
Ο “δικός μας” Γιάννης, δεν είναι δικός μας. Μόνος του τα κατάφερε. Ιεραρχώντας τα μαθήματα ζωής από την οικογένειά του. Σε μια εποχή ακραίας παρακμής των οικογενειακών δεσμών άλλωστε, εκείνος στέκεται σαν ανθεκτικός βράχος εξαίρεσης. Αγκαλιάζοντας την οικογένεια που τον αγκάλιασε όταν το χρειαζόταν. Μοιράζοντας την αγάπη του, στην οικογένεια που τον αγάπησε όταν το λαχταρούσε. Και κοιτάζοντας διστακτικά ψηλά, για τον απόντα πατέρα του, τον “ήρωα” που του έμαθε να μην αναζητεί ήρωες έξω από την καρδιά του.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κέρδισε την αναμέτρηση με το πεπρωμένο του. Και η ιστορία του είναι τόσο όμορφη και γοητευτική, ώστε να μπορεί να εμπνεύσει, να παρακινήσει, να καθοδηγήσει. Να σπρώξει μπροστά καρδιές που αναζητούσαν τη διαδρομή για το φως, όπως η δική του.
Οι ιδέες είναι πράγματι αλεξίσφαιρες, όσο θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις που θα είναι αποφασισμένες να τις υπερασπιστούν. Η ιδέα της οικογένειας. Η ιδέα της σκληρής δουλειάς. Η ιδέα της διόρθωσης των ατελειών μας. Μια συνεσταλμένη πινελιά αυτογνωσίας, εκκωφαντική εξαίρεση σε μια συγκυρία όπου καλπάζουν παθιασμένες εγωπάθειες.
Τον τροχό της Ιστορίας τον επιταχύνουν οι εξαιρέσεις. Εκείνοι που, αν δεν μπορούν να γίνουν οι ίδιοι το φως, γίνονται ο καθρέφτης για την αντανάκλασή του. Αυτή είναι η ακούραστη αποστολή μας. Να ανοίγουμε δρόμο για το φως, ειδικά όταν δεν υπάρχει, ειδικά για τους άλλους, όχι και όχι τόσο για τον εαυτό μας.
Έτσι σπρώχνουν μπροστά την ανθρωπότητα. Ως παραδείγματα του πόσο μακριά μπορεί να μας φτάσει μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Πώς το έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι; Α, ναι… Να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε. Για να ακολουθήσουν και άλλοι. Η μάχη άλλωστε δεν σταματά ποτέ.
Ο Στιβ Τζομπς, ο ΝταΒίντσι της εποχής μας, πιθανότατα το τελευταίο μυαλό που γέννησε ενδιαφέρουσες ιδέες στην ανθρωπότητα που μας φιλοξενεί, μίλησε για όσους είναι αρκετά τρελοί να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, και τελικά… τον αλλάζουν.
Όπως τον άλλαξε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, για τα αγέννητα παιδιά που θα ντύσουν με δάκρυα συγκίνησης, την ιστορία της ζωής του. Όταν διαβάσουν για εκείνον. Και αποφασίσουν ότι θέλουν να του μοιάσουν.
Because, the people who are crazy enough to think they can change the world, are the ones who do…