Το σπιτάκι, σαν αυτά που ζωγραφίζαμε στο δημοτικό σχολείο, με την πόρτα και δυο παράθυρα. Και την τριανταφυλλιά. Ανθισμένη. Αντιστέκονται στο χρόνο, αντιστέκονται στην εξέλιξη. Πιστά στην αξία της αυθεντικής παρουσίας μέσα στο χρόνο. Συλλέγοντας μνήμες, εικόνες. Παρακολουθώντας τους ανθρώπους...δεκαετίες ολόκληρες κριτής. Ιδανικό ντεκόρ για φωτογραφίες. Λιτό και σιωπηλό, κεντρίζει τα βλέμματα. Δεν περνάει απαρατήρητο. Μικρό. ίσα που χωράει μέσα η αγάπη. Οι αγωνίες, οι χαρές και οι λύπες. Αναμνησεις. Ιστορίες. Μέχρι τη στιγμή που ένα άλλο οικοδόμημα, με ΙΝΟΧ φώτα και γρανίτη, θα ανοίξει τις πόρτες του. Στον Πλαταμώνα.