Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, τη Μεγάλη Πέμπτη 29 Απριλίου 2021
Η απεραντοσύνη των λέξεων. Τα νοήματα που γεννούν, τα συναισθήματα που εμπνέουν, οι καινούριοι κόσμοι που ανοίγουν, για κάθε μυαλό και κάθε καρδιά που αγκαλιάζουν τη γενναιότητα της υπομονής. Να ακούσουν, να καταλάβουν, να προχωρήσουν.
Πάσχα.
Δηλαδή, «πέρασμα».
Πόσο πλούσια, αλήθεια, η διαδρομή των συναισθημάτων της πιο «επώνυμης» εβδομάδας του έτους. Της Μεγάλης Εβδομάδας. Από την αποθέωση στην ταπείνωση, από την αυτοπεποίθηση στην ανασφάλεια, από τη χαρά, στο πένθος. Με επίλογο τον πρόλογο της ελπίδας. Της προσδοκίας. Του φωτός, που δεν αφήνει τον τελευταίο λόγο στο σκοτάδι.
Η περίοδος του Πάσχα καθρεφτίζει περισσότερο ζωηρά από κάθε άλλη, την ταυτοτική παράμετρο του μυστηρίου της ζωής. Η εναλλαγή. Συναισθημάτων και καταστάσεων. Με διδακτική χρησιμότητα, αλλά και τις αναπόφευκτες συνέπειες κάθε βιωματικής κατάστασης στο πώς διαμορφώνεται ο χαρακτήρας μας. Και από τη στιγμή που αποτελούμε συστατικό στοιχείο ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, στο πώς επηρεάζεται η ίδια η πορεία της κοινωνίας ως συλλογικό υποκείμενο.
Η διαδοχή των γενεών που καθιστά μακρινή ανάμνηση τις ανέμελες στιγμές της νιότης, δεν προσφέρει πολλές ευκαιρίες να κοντοσταθεί κάποιος, να θυμηθεί, να σκεφτεί και να προχωρήσει συνειδητοποιημένος. Ο τροχός της ζωής δεν σταματάει άλλωστε. Μονάχα ο ρυθμός της κίνησής του διαφοροποιείται.
Μια τέτοια περίοδο, έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να συζητήσουμε με τον εαυτό μας. Από εκείνες τις άβολες συζητήσεις, εφόσον εδράζονται στη γενναιότητα της ειλικρίνειας.
Μετά από έναν χρόνο βίαιης αναίρεσης της κανονικότητας της ζωής, εξαιτίας των δραματικών συνεπειών της πανδημίας του κορονοϊού, το πέρασμα (Πάσχα) από την απόγνωση στην ελπίδα είναι η αναγκαία συνθήκη που θα πρέπει να υπηρετήσει η εσωτερική συζήτηση.
Για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες που προηγήθηκαν. Οι απώλειες που μετρήσαμε. Τα όνειρα που διαψεύστηκαν.
Για να μην χαραμίσουμε τη ζωή μας…
Η περίοδος του Πάσχα καθρεφτίζει περισσότερο ζωηρά από κάθε άλλη, την ταυτοτική παράμετρο του μυστηρίου της ζωής. Η εναλλαγή. Συναισθημάτων και καταστάσεων. Με διδακτική χρησιμότητα, αλλά και τις αναπόφευκτες συνέπειες κάθε βιωματικής κατάστασης στο πώς διαμορφώνεται ο χαρακτήρας μας. Και από τη στιγμή που αποτελούμε συστατικό στοιχείο ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, στο πώς επηρεάζεται η ίδια η πορεία της κοινωνίας ως συλλογικό υποκείμενο.
Η διαδοχή των γενεών που καθιστά μακρινή ανάμνηση τις ανέμελες στιγμές της νιότης, δεν προσφέρει πολλές ευκαιρίες να κοντοσταθεί κάποιος, να θυμηθεί, να σκεφτεί και να προχωρήσει συνειδητοποιημένος. Ο τροχός της ζωής δεν σταματάει άλλωστε. Μονάχα ο ρυθμός της κίνησής του διαφοροποιείται.
Μια τέτοια περίοδο, έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να συζητήσουμε με τον εαυτό μας. Από εκείνες τις άβολες συζητήσεις, εφόσον εδράζονται στη γενναιότητα της ειλικρίνειας.
Μετά από έναν χρόνο βίαιης αναίρεσης της κανονικότητας της ζωής, εξαιτίας των δραματικών συνεπειών της πανδημίας του κορονοϊού, το πέρασμα (Πάσχα) από την απόγνωση στην ελπίδα είναι η αναγκαία συνθήκη που θα πρέπει να υπηρετήσει η εσωτερική συζήτηση.
Για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες που προηγήθηκαν. Οι απώλειες που μετρήσαμε. Τα όνειρα που διαψεύστηκαν.
Για να μην χαραμίσουμε τη ζωή μας…
Περισσότερα εδω: ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ