«Η γλώσσα των Ευαγγελίων και λειτουργικών κειμένων»
Αφορμή για το παρόν σημείωμα μου έδωσε ένα άρθρο με τον τίτλο «Η μεταφυσική των αγώνων», που δημοσιεύθηκε την 14-4-21 στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» από τον έγκριτο συνεργάτη της κ. Πάσχο Μανδραβέλη, τον οποίο εκτιμώ και διαβάζω χρόνια τώρα. Παρότι συμφωνώ με το γενικότερο πνεύμα του προαναφερόμενου κειμένου έχω κάποιες ενστάσεις όσον αφορά την διατυπωμένη άποψη του κ. Μανδραβέλη περί μη αναγκαιότητας αναγνώσεως κατά την Θ.Λειτουργία της Κυριακής των περικοπών των Ευαγγελίων και Αποστόλων, την οποία χαρακτηρίζει «παράλογη», ένεκα της αδυναμίας κατανοήσεώς των εκ μέρους των πιστών, λόγω του ότι είναι γραμμένα στο γλωσσικό ιδίωμα της «Κοινής» ελληνικής, που δεν ομιλείται πλέον. Στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να ληφθεί υπόψη, ότι τα ιερά Αναγνώσματα μαζί με την Θ.Ευχαριστία αποτελούν τους βασικούς πυρήνες επί των οποίων εδράζεται και εκτυλίσσεται όλη η δραματουργία της Θ.Λειτουργίας. Επί πλέον όλες οι ευχές και οι λειτουργικοί ύμνοι είναι γραμμένοι στην ίδια γλώσσα και όμως οι πιστοί παρακολουθούν και αντιλαμβάνονται σε μεγάλο βαθμό το νόημα τους, καθόσον πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πλέον «αναλφάβητοι», όπως υπαινίσσεται ο αρθρογράφος. Περαιτέρω το κήρυγμα που δίνει το νόημα των Ευαγγελικών περικοπών, αλλά και οι εγκεκριμένες μεταφράσεις στη δημοτική της Κ.Διαθήκης και των λειτουργικών βιβλίων παραπλεύρως των πρωτοτύπων κειμένων παρέχουν την ευχέρεια πληρέστερης κατανοήσεως των από τους ενδιαφερομένους πιστούς. Περαίνοντας φρονώ ότι η γλώσσα των Ευαγγελίων και των ύμνων της Θ.Λειτουγίας και των λοιπών Ακολουθιών αποτελεί το τελευταίο προπύργιο διατήρησης της συνέχειας της Ελληνικής γλώσσας, η οποία με τις αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις, απλοποιήσεις και την τάση κατάργησης των αρχαίων ελληνικών από τα σχολεία μας, φτωχαίνει καθημερινά και μας αποξενώνει από τις ρίζες μας. Ας διατηρήσουμε τουλάχιστον τα εναπομείναντα εκκλησιαστικά ακούσματα, ως ερεθίσματα υπόμνησης της γλωσσικής μας κληρονομιάς.
