Αν… Μια τόσο μικρή λέξη, ίσως για να χωράει ολόκληρο τον κόσμο. Η απορία, η αμφισβήτηση, η αναπάντητη ερώτηση. Η αφετηρία της δράσης, ή της αντίδρασης. Ο πρόλογος της ολοκλήρωσης, μιας σκέψης, μιας ιδέας, ενός ψιθύρου της καρδιάς, που πασχίζει να βρει ανοικτούς ορίζοντες για να σεργιανίσει. Να γίνει ζώσα εμπειρία. Ζωή…
Η άγαρμπη ανατροπή της κανονικότητας της ζωής μας, λόγω της βαρβαρότητας της πανδημίας του κορονοϊού, δεν επέτρεψε στο έθνος μας να γιορτάσει με το ιστορικό δέος που συνοδεύει την ηχώ της συγκυρίας, την επέτειο της συμπλήρωσης 200 ετών από τον Αγώνα. Από την εξέγερση γενναίων και ανιδιοτελών προγόνων, οι οποίοι θυσίασαν τα πάντα, φυσικά και πάνω από όλα τη ζωή τους, για μια αλεξίσφαιρη ιδέα. Ένα «αν». Αν ήμασταν ελεύθεροι…
Το «αν» που έγινε πράξη, συνήθεια, Ιστορία. Το δικαίωμα στην ελευθερία. Το δικαίωμα να επιλέξουμε τι ελεύθεροι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε. Τι ελεύθερο έθνος θέλουμε να γίνουμε. Πώς θα επιτρέψουμε στον τροχό της Ιστορίας να συνεχίσει να κινείται. Ώστε εκείνοι στους οποίους θα παραδώσουμε τη σκυτάλη, να ξεκινήσουν από μια αφετηρία καλύτερη εκείνης την οποία κληρονομήσαμε εμείς. Αυτό είναι άλλωστε το dna της ανατροφοδοτούμενης έννοιας της προόδου.
Απολογισμός; Ούτε εύκολος, ούτε αυτονόητος, ούτε στατικός. Η Ιστορία συνεχίζεται. Η διαδρομή του έθνους μας, στην ανοικτή θάλασσα της ανθρωπότητας, με τις γκρίζες και σκοτεινές στιγμές του, αλλά και με τους φωτεινούς αιφνιδιασμούς.
Η επέτειος μας θυμίζει πόσο μικροί είμαστε. Μια ισχνή κουκίδα στο ψηφιδωτό της Ιστορίας. Στο σενάριο της ζωής. Μικροί, αλλά όχι ασήμαντοι. Στα χέρια του καθενός εναποτίθεται η ευκαιρία να αλλάξει τον κόσμο. Τον δικό του κόσμο. Των γύρω του. Έστω ακόμη μιας ταλαιπωρημένης ψυχής. Να εκπέμψει φως, χωρίς απαραίτητα να έχει δεχθεί νωρίτερα ο ίδιος τη δωρεά του φωτός από κάποιον άλλο.
Το έθνος μας θα συνεχίσει να πορεύεται ως άθροισμα των αντιφάσεών του. Ισορροπώντας σε τεντωμένα σχοινιά, αρνούμενο να ξαναπιάσει το νήμα με την κυρίαρχη αξία που κληρονόμησαν στην ανθρωπότητα οι Αρχαίοι Έλληνες. Την σιωπηλή υπεροχή του μέτρου, της μετριοπάθειας, της σύνεσης. Θα συνεχίσουμε να υποκύπτουμε στον παρορμητικό ψυχισμό μας. Αλλά στο τέλος, θα επιβιώνουμε, έστω και δύσκολα, έστω οριακά, έστω κόντρα στις πιθανότητες.
Υπομονή λοιπόν.
Τα πρώτα 200 χρόνια είναι δύσκολα.
Μέχρι… τα επόμενα.
https://ysterografa.gr/ta-prota-200-xronia-einai-dyskola/