Εμπρός, στηλώσου,
Ελλάδα επαναστάτισσα,
βάστα γερά
βάστα γερά
στο χέρι τ’ άρματά σου!
Μάταια δεν ξεσηκώθηκεν ο Ολυμπος,
η Πίνδο, οι Θερμοπύλες δόξασμά σου.
Απ’ τα βαθιά τους σπλάχνα ξεπετάχτηκε
η λεφτεριά σου ολόφωτη, γενναία
κι απ’ τον τάφο του Περικλή, απ’ τα μάρμαρα
της Αθήνας, πάντα ιερή και νέα.
Θεών κ’ ηρώων πατρίδα, σπάζεις άξαφνα
το ζυγό σου και την ενάντια Μοίρα
με τον ηχό, που βγάνει του Τυρταίου σου,
του Μπάιρον και του Ρήγα η άξια λύρα.
Μάταια δεν ξεσηκώθηκεν ο Ολυμπος,
η Πίνδο, οι Θερμοπύλες δόξασμά σου.
Απ’ τα βαθιά τους σπλάχνα ξεπετάχτηκε
η λεφτεριά σου ολόφωτη, γενναία
κι απ’ τον τάφο του Περικλή, απ’ τα μάρμαρα
της Αθήνας, πάντα ιερή και νέα.
Θεών κ’ ηρώων πατρίδα, σπάζεις άξαφνα
το ζυγό σου και την ενάντια Μοίρα
με τον ηχό, που βγάνει του Τυρταίου σου,
του Μπάιρον και του Ρήγα η άξια λύρα.
Έτσι εξύμνησε την Ελληνική Επανάσταση του 1821 ο Αλεξάντρ Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν.
Ο εκφραστής της Ρώσικης ψυχής στις αρχές του 19ου αιώνα με αυτό το ποίημα αντανακλά τον αντίκτυπο που είχε η Ελληνική Επανάσταση στη χώρα του.