Η Παραμονή των Χριστουγέννων και η Παραμονή της Πρωτοχρονιάς διατηρούν το προνόμιο μιας αυτόνομης στιγμής στη διαδρομή μιας ολόκληρης χρονιάς. Αν το σκεφτείτε, και οι δυο στιγμές είναι μπολιασμένες με μια αδιευκρίνιστη σιωπή. Ηρεμία και γαλήνη. Για να προσφέρουν, σε όσους αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν το άλμα γενναιότητας και ειλικρίνειας με τον εαυτό τους, την ευκαιρία να κολυμπήσουν… εκεί μέσα. Εκεί βαθιά, όπου συνήθως παρκάρουμε σκέψεις και αναμνήσεις με φυσική δυσκολία να ισορροπούν στο σημείο ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη. Τη θλίψη και την προσδοκία. Την πραγματικότητα και την ελπίδα.
Είναι και επιστημονικά διαπιστωμένο τα τελευταία πολλά χρόνια, ότι οι γιορτές παράγουν περισσότερη μελαγχολία από όση μπορεί να διαχειριστεί η καρδιά κάποιου. Γι’ αυτό και τέτοιες στιγμές ισορροπούν με δυσκολία, διεκδικώντας το δικαίωμά τους να προκαλέσουν ρωγμές στη τζαμαρία του εφησυχασμού. Του αποπροσανατολισμού από τις πληθυντικές απογοητεύσεις.
Στις γιορτές, ειδικά των Χριστουγέννων, όσοι μετρούν απώλειες, βιώνουν προχωρημένη δυσκολία να αγκαλιάσουν το κλίμα της συλλογικής χαράς. Η ευτυχία, βαριά λέξη, είναι εκ των πραγμάτων ατελής. Φαντάζει παραμορφωμένη.
Γιορτές με άδειες καρέκλες, που κάποτε γέμιζαν χαμόγελα. Γιορτές με τοίχους στους οποίους αντηχούν μονάχα γλυκές αναμνήσεις. Γιορτές με σιωπηλές συζητήσεις, εκείνες που κάνει κάποιος με τον εαυτό του, καθώς η σιγή δεν διακόπτεται από φωνές που, πλέον δεν ακούγονται. Μονάχα από τις εικόνες των στιγμών που έχουν περάσει, που ταξιδεύουν στο μυαλό και την καρδιά. Γιορτές με σπίτια που άδειασαν. Με ζωές που άδειασαν. Με καρδιές που άδειασαν.
Γιορτές με μάτια γεμάτα από δάκρυα. Και το μυαλό να ταξιδεύει. Αρνούμενο να συμβιβαστεί. Η ζωή συνεχίζεται, όπως έχουμε καταλάβει.
Το απαγορευμένο ερώτημα είναι… πώς (συνεχίζεται).
