Αναρωτιέμαι πόσους ανθρώπους κοίταξα στη ζωή μου χωρίς να τους δω ποτέ.
Είμαστε ζώα μοναχικά. Όλη μας τη ζωή παλεύουμε για λίγο λιγότερη μοναξιά. Και μια απ’ τις πανάρχαιες μεθόδους μας είναι να λέμε μια ιστορία, παρακαλώντας να βρεθεί ένας ακροατής που θα μας πει (και θα το πιστεύει): «Α, ναι, έτσι ακριβώς είναι, ή πάντως έτσι το αισθάνομαι κι εγώ».
Είναι τόσο πιο σκοτεινά όταν ένα φως σβήνει απ’ ό,τι θα ήταν αν δεν είχε λάμψει ποτέ.
Δεν είναι στη φύση μου να γουργουρίζω με ευγνωμοσύνη σαν ένα ικανοποιημένο και απολογητικό ποντίκι, αλλά να βρυχώμαι σαν λιοντάρι, περήφανος για τη δουλειά μου.
Αρέσεις στους ανθρώπους όταν είσαι κάτι, κατά προτίμηση αυτό που είναι οι ίδιοι.
Αναρωτιέμαι γιατί η πρόοδος μοιάζει τόσο πολύ με καταστροφή.
Και τώρα που δεν χρειάζεται πια να είσαι τέλειος, μπορείς να είσαι καλός.
Πάντα στα χρόνια της ξηρασίας οι άνθρωποι ξεχνούσαν τα πλούσια χρόνια, και στα χρόνια της βροχής ξεχνούσαν τα χρόνια της ξηρασίας. Πάντα έτσι γινόταν.
Ποιοι είναι αυτοί οι καταραμένοι κόκκινοι τέλος πάντων;
Καταραμένος κόκκινος είναι όποιος θέλει 30 σεντς όταν εγώ πληρώνω 25.
Το γεγονός της ιδιοκτησίας σε παγώνει για πάντα στο «Εγώ» και σε διώχνει για πάντα από το «Εμείς».
Ο άνθρωπος είναι το μόνο είδος αρπακτικού που στήνει μόνος του την παγίδα του, τη δολώνει, και μετά πέφτει μέσα σ’ αυτήν.
Καμιά φορά, ο άνθρωπος θέλει να είναι βλάκας, αν αυτό του επιτρέπει να κάνει πράγματα που η εξυπνάδα του το απαγορεύει.
Κανένας δε θέλει συμβουλές, μόνο επιβεβαίωση.
Τόσα πολλά και αγαπημένα πράγματα είναι στοιβαγμένα στη σοφίτα του κόσμου, επειδή δεν τα θέλουμε τριγύρω μας και δεν τολμούμε να τα πετάξουμε.
Ένας άνθρωπος χωρίς λόγια είναι ένας άνθρωπος χωρίς σκέψη.
Μες στην ψυχή του λαού μεστώνουν και βαραίνουν τα σταφύλια της οργής, βαραίνουν για τον τρύγο.
Είναι μια χώρα λεύτερη…
Ε, για δοκίμασε να κάνεις χρήση της λευτεριάς σου. Είσαι λεύτερος, σου λέει ο άλλος, μόνο σαν σου βαστά η τσέπη σου να πλερώσεις τη λευτεριά σου.
Οι προθέσεις, καλές ή κακές, δεν είναι αρκετές.
Θα ήταν παράδοξο να μην καταλαβαίναμε τόσο του αγγέλους όσο και τους δαίμονες, μιας και τους επινοήσαμε.
Ένα τέτοιο έγκλημα ξεπερνά κάθε δημόσια καταγγελία. Μια τέτοια πίκρα είναι ανίκανα τα δάκρυα να τη συμβολίσουν. Όλες μας οι επιτυχίες καταρρέουν μπροστά σ’ αυτή μας την αποτυχία.
https://umano.gr/john-steinbeck-apofthegmata-kai-apospasmata-ergon-tou/