Το να ζεις, είναι το να έχεις σχέσεις, και όλες οι σχέσεις είναι οδυνηρές. Είναι η ίδια η φύση της σχέσης να γίνεται αιτία ενόχλησης.
Μπορείς λογικά να σχηματίσεις ένα μοντέλο ιδανικής σχέσης, αλλά αυτό είναι μόνο μια φυγή από εκείνο που είναι γεγονός.
Ένα τέτοιο διανοητικό ιδανικό, εμποδίζει την προσαρμογή και την πιθανότητα να πας πέρα από τη σύγκρουση.
Τότε το μοντέλο γίνεται πιο σημαντικό από την κατανόηση· η ταύτιση εμποδίζει τη σωστή σκέψη.
Η σχέση είναι κάτι αναπόφευκτα οδυνηρό, πράγμα που φαίνεται στην καθημερινή μας ζωή.
Εάν σε μια σχέση δεν υπάρχει ένταση, παύει να είναι σχέση και γίνεται απλώς ένα ναρκωτικό, μία βολική, κοιμισμένη κατάσταση, που οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν και θέλουν.
Η σύγκρουση είναι ανάμεσα στην έντονη επιθυμία για βόλεμα και σ’ εκείνο που είναι γεγονός, ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και στην πραγματικότητα.
Αν αναγνωρίσεις την ψευδαίσθηση, τότε μπορείς – παραμερίζοντάς την – να δώσεις όλη σου την προσοχή στην κατανόηση της σχέσης.
Αν αναζητάς ασφάλεια στη σχέση, τότε είναι μία επένδυση στο βόλεμα, στην ψευδαίσθηση, ενώ η μεγαλοσύνη μιας σχέσης είναι η ίδια της η ανασφάλεια. Εάν αναζητάς ασφάλεια στη σχέση, εμποδίζεις τη λειτουργία της που φέρνει τις δικές της επενέργειες και δυστυχίες.
Σίγουρα, η λειτουργία της σχέσης είναι να αποκαλύπτει την κατάσταση όλης της ύπαρξης κάποιου.
Η σχέση είναι μία διαδικασία αυτό-αποκάλυψης, αυτογνωσίας.
Η αποκάλυψη του εαυτού είναι οδυνηρή κι απαιτεί διαρκή τακτοποίηση και ευλυγισία της σκέψης και των συναισθημάτων.
Είναι μια οδυνηρή πάλη, με περιόδους φωτισμένης ειρήνης.
Για να ξεριζώσεις συνήθειες, απαγορεύσεις, φιλοσοφίες και δόγματα, είναι πολύ ενοχλητικό και πολύ κοπιαστικό.
Αλλά η λειτουργία της σχέσης είναι να φέρει κατανόηση· και για να κατανοήσεις, η σύγκρουση μοιάζει αναγκαία.
Στην πλήρη γνώση του εαυτού υπάρχει ελευθερία από ψυχολογικούς πόνους, από συγκρούσεις και σύγχυση· και η σχέση είναι ο δρόμος προς αυτή την ελευθερία.
Δεν υπάρχει απομόνωση ψυχολογικά, ακόμα και για τον άνθρωπο που αποσύρεται από τα εγκόσμια· στην κατάσταση που αποκλείονται τα πάντα γύρω σου, υπάρχει άγνοια.
Τα πάντα έχουν σχέση μεταξύ τους και στην κατανόηση μιας σχέσης, με τις πιέσεις της και τις διασκεδάσεις της, τις υπερεντάσεις της και τις συγκρούσεις της, τις οδύνες και τις χαρές της, η μοναχικότητα της κατανόησης καθαρίζει τον νου και την καρδιά από τους αυτό-απομονωτικούς τοίχους κι έτσι φέρνει συνειδητοποίηση της ευλογίας του υπέρτατου.
Αλλά οι περισσότεροι από εμάς αποφεύγουν, παραμερίζουν τις εντάσεις στη σχέση, προτιμώντας την ευκολία και το βόλεμα μιας εξάρτησης, μιας αδιατάρακτης ασφάλειας, ένα σίγουρο αγκυροβόλημα.
Τότε η οικογένεια, η σχέση γίνεται μια φυγή· είναι η φυγή της απερισκεψίας.
Κι όταν η ανασφάλεια γλιστράει αναπόφευκτα μέσα στην εξάρτηση, τότε αυτή η ιδιαίτερη σχέση μπαίνει στην άκρη και μια καινούργια αρχίζει, με την ελπίδα ότι θα δώσει μεγαλύτερη ασφάλεια.
Στις σχέσεις δεν υπάρχει ασφάλεια και η εξάρτηση το μόνο που κάνει είναι να θρέφει φόβο.
Χωρίς κατανόηση της διαδικασίας της ασφάλειας και του φόβου, η σχέση γίνεται μια αναγκαστική τροχοπέδη, ένας δρόμος άγνοιας.
Όλη η ζωή έχει πάλη και πόνο.
Δεν υπάρχει έξοδος απ’ αυτό εκτός από τη σωστή σκέψη που έρχεται μέσα από την αυτογνωσία.
Κρισναμούρτι «Ο κόσμος μέσα μας», μετ. Ν.Πιλάβιος
Πηγή: paramithas.gr