Η αγαπημένη ηθοποιός της Ελλάδας, η καλλονή Ζωή Λάσκαρη έφυγε από τη ζωή το πρωί της 18ης Αυγούστου του 2017.Ο συλλέκτης Άρης Λουπάσης δημοσίευσε 2 σπάνιες φωτογραφίες της Ζωής τόσο τη δεκαετία του 70 στο καμαρίνι της, όσο και από τη θεατρική παράσταση που πρωταγωνίστησε η Ζωή το 1983 και δεν ήταν άλλη από το μιούζικαλ, «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές».
Ο Άρης Λουπάσης γράφει:
«Η Ζωή Λάσκαρη σε μια σπάνια φωτογραφία στο καμαρίνι της αρχές του ’70, όπου αναδεικνύεται μοναδικά το καλλίγραμμο σώμα της και με εμφανή την ενδυματολογική επιρροή της συγκεκριμένης δεκαετίας. Σε ηλικία μόλις οκτώ μηνών χάνει τον πατέρα της ο οποίος δολοφονείται στα χρόνια του Εμφυλίου και στην ηλικία των επτά χρόνων χάνει και την μητέρα της. Την ανατροφή της αναλαμβάνει ο παππούς και η γιαγιά με αγάπη και φροντίδα στέλνοντας για ένα χρόνο ψεύτικα γράμματα από την μητέρα της στην Ιταλία για να την προστατέψουν στην τόσο τρυφερή ηλικία και με την ίδια να σοκαρεται μόλις μαθαίνει την απώλεια από συμμαθητές της στο σχολείο.
Σε ηλικία δεκαπεντεμιση χρόνων συμμετέχει δηλώνοντας δύο χρόνια μεγαλύτερη, στα ελληνικά καλλιστεία όπου και παίρνει τον τίτλο της ωραιότερης Ελληνίδας. Ένα μήνα μετά ταξιδεύει στην Αμερική για τον διεθνή διαγωνισμό όπου και διαμένει για ενάμιση χρόνο συμμετέχοντας σε διαφημιστικά σποτ. Η επιστροφή της την βρίσκει στα γραφεία του Φινου να υπογράφει αποκλειστικό συμβόλαιο με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο το Λάσκαρη από Κουρουκλη που είναι το πραγματικό, έμπνευση του Φινου και με την πρώτη της ταινία τον «Κατήφορο» να σπάει κάθε ρεκόρ εισιτηρίων. Ακολουθεί μια σειρά από πρώτους ρόλους σε αξέχαστες ταινίες που την καθιερώνουν σε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα δίπλα στην Αλίκη και την Τζένη. Κάνει δύο γάμους αποκτά δύο κόρες και ένα θυελλώδη έρωτα με τον Τόλη Βοσκόπουλο που αφήνει εποχή όπως και το άδοξο τέλος του με επιθυμία της ίδιας. Τα τελευταία είκοσι χρόνια ζει στο Πόρτο Ράφτη με μια θάλασσα μπροστά της, απολαμβανοντας τα γραφικά ταβερνάκια της περιοχής με φίλους μακριά από κοσμικές εκδηλώσεις. Θεατρικά τα χρόνια αυτά βιώνει την απόλυτη πληρότητα ερμηνεύοντας συγκλονιστικά μια σειρά μεγάλων ρόλων δυνατού ρεπερτορίου με σημαντικούς σκηνοθέτες.Ταλαντούχα, αυθεντική και αντισυμβατική, γεύεται μια ζωή γεμάτη δόξα, όλο τον αντρικό πληθυσμό να υποκλίνεται στην ομορφιά της χωρίς η ίδια να το έχει αντιληφθεί ποτέ και με αγάπη προς όλους τους συναδέλφους μακριά από ανταγωνισμους.
Το 1983 η αξέχαστη Ζωή Λάσκαρη πρωταγωνιστεί στο γνωστό μιούζικαλ του Τσάρλς Λέντερερ «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές»(φωτο) στο θέατρο «Μινώα» της οδού Πατησίων (δεν υπάρχει σήμερα), με συμπρωταγωνίστρια την εξίσου υπέροχη Μάρθα Καραγιάννη. Σε παραγωγή του σημαντικού Γιώργου Λεμπέση και σκηνοθεσία του έξοχου Σταμάτη Φασουλή, το έργο κάνει πρεμιέρα Κυριακή του Πάσχα στις 8 Μαΐου του 1983 με καλεσμένη όλη την καλλιτεχνική Αθήνα. Ανάμεσα τους και η Αλίκη με την Έλλη Λαμπέτη με τον φωτογραφικό φακό να τις απαθανατίζει μαζί για μία και μοναδική φορά στην πολύχρονη καριέρα τους. Αυτή θα είναι και η τελευταία δημόσια εμφάνιση της Έλλης τέσσερις μήνες πριν «φύγει» από την ζωή. Η επιτυχημένη παράσταση θα συνεχιστεί όλο το καλοκαίρι με τις δύο πρωταγωνίστριες να σαρώνουν κυριολεκτικά την σκηνή και ξεχωριστές τις στιγμές όπου περνώντας από την πλατεία του θεάτρου για να επιβιβαστούν στο πλοίο, το κοινό να μένει έκθαμβο από το ταμπεραμέντο και την σκηνικη τους παρουσία. Στα Δευτερότριτα ρεπό της η Ζωή επισκέπτεται συχνά την Αλίκη στο Θεολόγο όπου και η ίδια την περίοδο αυτή θριαμβεύει στο Κηποθέατρο «Αλίκη» με την «Εύθυμη Χήρα». Εκεί στο θρυλικό εξοχικό με τον Βλάση Μπονάτσο και μεγάλη παρέα απολαμβάνουν καλοκαιρινές στιγμές χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς με κέφι και υπέροχες σπεσιαλιτέ από τα χέρια της αγαπημένης της φίλης. Η μεγάλη αγάπη της Ζωής υπήρξε πάντα το θέατρο και την δεκαετία του ’80 θα σημειώσει αξιόλογη πορεία η οποία θα κορυφωθεί το 1990 και για τα επόμενα είκοσι επτά χρόνια θα διανύσει μια σημαντική θεατρική διαδρομή με δυνατές ερμηνείες σε μεγάλους ρόλους ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου. Το 2003 θα αποκτήσει το δικό της θέατρο στην «Αθηναΐδα» όπου θα πραγματοποιήσει τα θεατρικά της όνειρα σε έργα όπως «Διαμάντια και μπλουζ» της Αναγνωστάκη, «Άλμα Μάλερ » του Χάρτ, «Ρόουζ» του Σέρμαν που θα καταδειξουν και το εύρος των υποκριτικών της δυνατοτήτων. Το ταλαντούχο αυτό πλάσμα με την ανεπανάληπτη ομορφιά θα «φύγει» ξαφνικά και αναπάντεχα 18 Αυγούστου πριν τρία χρόνια, κλείνοντας με το «φευγιό» της ένα μεγάλο κύκλο λαμπερών αστεριών που όμοια τους δεν θα υπάρξουν ποτέ ξάνα.»
«Η Ζωή Λάσκαρη σε μια σπάνια φωτογραφία στο καμαρίνι της αρχές του ’70, όπου αναδεικνύεται μοναδικά το καλλίγραμμο σώμα της και με εμφανή την ενδυματολογική επιρροή της συγκεκριμένης δεκαετίας. Σε ηλικία μόλις οκτώ μηνών χάνει τον πατέρα της ο οποίος δολοφονείται στα χρόνια του Εμφυλίου και στην ηλικία των επτά χρόνων χάνει και την μητέρα της. Την ανατροφή της αναλαμβάνει ο παππούς και η γιαγιά με αγάπη και φροντίδα στέλνοντας για ένα χρόνο ψεύτικα γράμματα από την μητέρα της στην Ιταλία για να την προστατέψουν στην τόσο τρυφερή ηλικία και με την ίδια να σοκαρεται μόλις μαθαίνει την απώλεια από συμμαθητές της στο σχολείο.
Σε ηλικία δεκαπεντεμιση χρόνων συμμετέχει δηλώνοντας δύο χρόνια μεγαλύτερη, στα ελληνικά καλλιστεία όπου και παίρνει τον τίτλο της ωραιότερης Ελληνίδας. Ένα μήνα μετά ταξιδεύει στην Αμερική για τον διεθνή διαγωνισμό όπου και διαμένει για ενάμιση χρόνο συμμετέχοντας σε διαφημιστικά σποτ. Η επιστροφή της την βρίσκει στα γραφεία του Φινου να υπογράφει αποκλειστικό συμβόλαιο με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο το Λάσκαρη από Κουρουκλη που είναι το πραγματικό, έμπνευση του Φινου και με την πρώτη της ταινία τον «Κατήφορο» να σπάει κάθε ρεκόρ εισιτηρίων. Ακολουθεί μια σειρά από πρώτους ρόλους σε αξέχαστες ταινίες που την καθιερώνουν σε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα δίπλα στην Αλίκη και την Τζένη. Κάνει δύο γάμους αποκτά δύο κόρες και ένα θυελλώδη έρωτα με τον Τόλη Βοσκόπουλο που αφήνει εποχή όπως και το άδοξο τέλος του με επιθυμία της ίδιας. Τα τελευταία είκοσι χρόνια ζει στο Πόρτο Ράφτη με μια θάλασσα μπροστά της, απολαμβανοντας τα γραφικά ταβερνάκια της περιοχής με φίλους μακριά από κοσμικές εκδηλώσεις. Θεατρικά τα χρόνια αυτά βιώνει την απόλυτη πληρότητα ερμηνεύοντας συγκλονιστικά μια σειρά μεγάλων ρόλων δυνατού ρεπερτορίου με σημαντικούς σκηνοθέτες.Ταλαντούχα, αυθεντική και αντισυμβατική, γεύεται μια ζωή γεμάτη δόξα, όλο τον αντρικό πληθυσμό να υποκλίνεται στην ομορφιά της χωρίς η ίδια να το έχει αντιληφθεί ποτέ και με αγάπη προς όλους τους συναδέλφους μακριά από ανταγωνισμους.
Το 1983 η αξέχαστη Ζωή Λάσκαρη πρωταγωνιστεί στο γνωστό μιούζικαλ του Τσάρλς Λέντερερ «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές»(φωτο) στο θέατρο «Μινώα» της οδού Πατησίων (δεν υπάρχει σήμερα), με συμπρωταγωνίστρια την εξίσου υπέροχη Μάρθα Καραγιάννη. Σε παραγωγή του σημαντικού Γιώργου Λεμπέση και σκηνοθεσία του έξοχου Σταμάτη Φασουλή, το έργο κάνει πρεμιέρα Κυριακή του Πάσχα στις 8 Μαΐου του 1983 με καλεσμένη όλη την καλλιτεχνική Αθήνα. Ανάμεσα τους και η Αλίκη με την Έλλη Λαμπέτη με τον φωτογραφικό φακό να τις απαθανατίζει μαζί για μία και μοναδική φορά στην πολύχρονη καριέρα τους. Αυτή θα είναι και η τελευταία δημόσια εμφάνιση της Έλλης τέσσερις μήνες πριν «φύγει» από την ζωή. Η επιτυχημένη παράσταση θα συνεχιστεί όλο το καλοκαίρι με τις δύο πρωταγωνίστριες να σαρώνουν κυριολεκτικά την σκηνή και ξεχωριστές τις στιγμές όπου περνώντας από την πλατεία του θεάτρου για να επιβιβαστούν στο πλοίο, το κοινό να μένει έκθαμβο από το ταμπεραμέντο και την σκηνικη τους παρουσία. Στα Δευτερότριτα ρεπό της η Ζωή επισκέπτεται συχνά την Αλίκη στο Θεολόγο όπου και η ίδια την περίοδο αυτή θριαμβεύει στο Κηποθέατρο «Αλίκη» με την «Εύθυμη Χήρα». Εκεί στο θρυλικό εξοχικό με τον Βλάση Μπονάτσο και μεγάλη παρέα απολαμβάνουν καλοκαιρινές στιγμές χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς με κέφι και υπέροχες σπεσιαλιτέ από τα χέρια της αγαπημένης της φίλης. Η μεγάλη αγάπη της Ζωής υπήρξε πάντα το θέατρο και την δεκαετία του ’80 θα σημειώσει αξιόλογη πορεία η οποία θα κορυφωθεί το 1990 και για τα επόμενα είκοσι επτά χρόνια θα διανύσει μια σημαντική θεατρική διαδρομή με δυνατές ερμηνείες σε μεγάλους ρόλους ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου. Το 2003 θα αποκτήσει το δικό της θέατρο στην «Αθηναΐδα» όπου θα πραγματοποιήσει τα θεατρικά της όνειρα σε έργα όπως «Διαμάντια και μπλουζ» της Αναγνωστάκη, «Άλμα Μάλερ » του Χάρτ, «Ρόουζ» του Σέρμαν που θα καταδειξουν και το εύρος των υποκριτικών της δυνατοτήτων. Το ταλαντούχο αυτό πλάσμα με την ανεπανάληπτη ομορφιά θα «φύγει» ξαφνικά και αναπάντεχα 18 Αυγούστου πριν τρία χρόνια, κλείνοντας με το «φευγιό» της ένα μεγάλο κύκλο λαμπερών αστεριών που όμοια τους δεν θα υπάρξουν ποτέ ξάνα.»