Σήμερα το πρωί, λοιπόν, έκανα τη συνηθισμένη διαδρομή- άσκηση σπίτι-χωροστάσι- Βύθος κι επιστροφή Ενιππέα-Ε4- Μήλιου γεφύρι-Πλατεία.Όλα ήσυχα, απλά,ανθισμένα κι όμορφα. Πέρασα από το εξωκλήσι ...η πόρτα ήταν ανοιχτή, αλλά υπήρχε απόλυτη ησυχία λόγω των τελευταίων μέτρων. Προχώρησα με συγκίνηση στην κατανυκτική ατμόσφαιρα, άναψα ένα κερί και κατηφόρισα από του Μήλιου το γεφύρι προς το πατρικό μουΤα ζωηρά χρώματα και τοπία κι ο Όλυμπος σου δημιουργούν έντονες εικόνες. Η πίστη ανθίζει μαζί με τα λουλούδια και τα άνθη των δέντρων. Με αυτό το όμορφο τοπίο στις πλαγιές του΄Ολύμπου , η άνοιξη δεν θα μπορούσε παρά να έχει υπάρξει σταθερό μοτίβο στο έργο των ποιητών, στο πέρασμα των χρόνων. Αμέτρητοι είναι οι στίχοι αφιερωμένοι σε αυτήν. Και θα είναι εκεί για να υπενθυμίζουν όσα χάνουμε, αν κρατάμε την πίστη και την άνοιξη μακριά μας.
Αν και ο Γιάννης Ρίτσος παρατήρησε ότι μπροστά στις αποφάσεις των ανθρώπων “απροετοίμαστη κι η άνοιξη. Σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται, σαστίζει και σωπαίνει”, ο Pablo Neruda επέμεινε ότι “Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να' ρθει” και ο Οδυσσέας Ελύτης ήταν ξεκάθαρος: “Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις”.
Ακου τα σήμαντρα
των εξοχικών εκκλησιών.
Φτάνουν από πολύ μακριά
από πολύ βαθιά.
Απ’ τα χείλη των παιδιών
απ’ την άγνοια των χελιδονιών
απ’ τις άσπρες αυλές της Κυριακής.
(,,,)
Ακου τα σήμαντρα
των εαρινών εκκλησιών.
Είναι τα ερημοκκλήσια
που δε γνώρισαν τη σταύρωση
και την ανάσταση.
Ι.Ζ. Παπαζαχαρίας