Κωνσταντινούπολι, οἱ ὁποῖοι διαρρηγνύουν τά ἰμάτιά των γιὰ τὴν ἀπόφασι τῆς μετατροπῆς τῆς «Ἁγιὰ Σοφιᾶς» ἀπὸ μουσεῖο σὲ τζαμί.
Παρατηρώντας κανεὶς τὰ διαδικτυακὰ «προφὶλ» κάποιων ἐξ αὐτῶν, διαπιστώνει ὅτι πρόκειται εἴτε γιὰ ἀλιβάνιστους ἐθνικιστὲς ποὺ νιώθουν «ἐθνικὰ προσβεβλημένοι» εἴτε γιὰ κοσμοπολίτες ποὺ μιλοῦν γιὰ ἀσέβεια ἔναντι ενός πολιτιστικοῦ μνημείου παγκοσμίου ἀκτινοβολίας εἴτε γιὰ κάποιους, οἱ ὁποῖοι θλίβονται ἐπειδὴ οἱ διαθρησκειακοὶ διάλογοι μεταξὺ τῶν καλουμένων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν δὲν ἔχουν ἀκόμη ἀποδώσει καρπούς (π.χ. Μητροπολίτης Μύρων Χρυσόστομος).
Ὅλοι αὐτοὶ οὔτε ἐπαναλειτουργία τῆς Ἁγιὰ Σοφιᾶς ὡς Ἱεροῦ Ναοῦ ζητοῦν οὔτε κἄν τὴν ἀντιμετωπίζουν ὡς μιανθέντα καὶ συληθέντα Ἱερὸ Ναό, ἀλλά, στὴν καλύτερη περίπτωσι, σὰν ἕνα ἀκόμη νεκρὸ πολιτιστικὸ μνημεῖο τοῦ ὁποίου οἱ συμβολισμοὶ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρὀνου ἔχουν εἴτε λησμονηθεῖ εἴτε διαστρεβλωθεῖ.
Μεταξὺ αὐτῶν εἶναι καὶ ὁ Ἕλληνας πρωθυπουργός, ὁ ὁποῖος κάνει λόγο γιὰ προσβολὴ τοῦ «οἰκουμενικοῦ χαρακτῆρα» τῆς Ἁγιὰ Σοφιᾶς καὶ ὅσων «ἀναγνωρίζουν τὸ μνημεῖο ὡς κτῆμα τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ», ὅπως χαρακτηριστικὰ εἶπε.
Δυστυχῶς, οἱ πολιτικές μας ἡγεσίες, ἐδῶ καὶ χρόνια, αὐτὸ ποὺ κάνει ὁ Ἐρντογὰν ἐντὸς τῶν -καλῶς ἤ κακῶς- συνόρων τῆς χώρας του, τὸ πράττουν καὶ οἱ ἴδιες ἐντὸς τῶν ἑλληνικῶν συνόρων. Καὶ τὸ πράττουν μὲ τὶς ἀναστηλώσεις τζαμιῶν καὶ ἐν γένει μουσουλμανικῶν ὑπολειμμάτων, δῆθεν στὸ ὄνομα τοῦ πολιτισμοῦ, χωρὶς νὰ λαμβάνουν ὑπ' ὄψιν τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ συγκεκριμένα ὑπολείμματα ἀποτελοῦν μᾶλλον σύμβολα ἀνυπαρξίας πολιτισμοῦ, ἤτοι δουλείας, κτηνωδιῶν, ἐγκλημάτων, γενοκτονιῶν, ἀπὸ ἕναν λαὸ ὁ ὁποῖος ἱστορικῶς μόνο κακὸ προξένησε καὶ οὐδὲν θετικὸ προσέφερε στὸν ἀνθρώπινο πολιτισμό.
Ἐν πάσῃ περιπτώσει, κανένας ἀπὸ τοὺς προαναφερόμενους «θρηνοῦντες» δὲν εἶπε ὅτι ὁ Ἱερὸς Ναός ὁ ἀφιερωμένος στὴν τοῦ Τριαδικοῦ, μόνου Θεοῦ Σοφία, ἤγουν στὸν Θεὸ Λόγο, δηλαδὴ στὸν Θεάνθρωπο Σωτῆρα Χριστό, ἀποτελεῖ τὸ σύμβολο τοῦ μεγαλείου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἡ ὁποία πίστις, μπολιάζοντας τὸν Ἑλληνισμὸ μὲ τὴν ἀποκάλυψι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, δημιούργησε τὸ θαῦμα τῆς ὑπερχιλιετοῦς Αὐτοκρατορίας τῆς Ρωμανίας, τὴν ἀγαστὴ συμπόρευσι καὶ συναλληλία Ὀρθοδοξίας καὶ Ἑλληνισμοῦ, τὴν ἀναβάθμισί μας ὡς Λαοῦ ἀπὸ τὸν ἀτελῆ ἀνθρωπισμὸ τῶν ἀρχαίων προγόνων μας στὸν διὰ τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου τέλειο Θεανθρωπισμό. Ὁ ὁποῖος μὲ τὴν σειρά του ὁδήγησε, μεταξὺ ἄλλων, στὴν τελεία φιλοπατρία, τὴν ὁποία ὁ μακαριστὸς π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος περιγράφει ὡς προσπάθεια καθενὸς «νὰ μὴν ἁμαρτάνῃ ὁ ἴδιος καὶ νὰ βοηθᾶ μὲ κάθε τρόπο τὴν πατρίδα του νὰ ἀνεβαίνει πνευματικά», ἐλκύοντας ἔτσι τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ «ὑποχρεώνοντάς» Τον νὰ παρεμβαίνῃ καὶ στὰ πλέον ἀσήμαντα τῆς θνητῆς ζωῆς μας.
*Δημητρίος Ιω. Παπαδημοπούλος,
Δημ. Συμβούλου Ελασσόνος,
τ. Αντιπεριφερειάρχη Π.Ε. Λαρίσης
τ. διοικητής ΓΝΚατερίνης