Κι εκεί που ήταν ένα «τρελό παιδί» που όλοι σχεδόν πίστευαν ότι δεν είχε να πει τίποτα, βγάζει το «Desole», ένα τραγούδι ανέλπιστα πολιτικό, όπου κατακρίνει πολιτικούς, κανάλια, δημοσιογράφους και social media, επαναπροσδιορίζοντας αξίες κι επιλέγοντας στρατόπεδο: Απέναντι, γιατί το θέμα δεν είναι μόνο υπαρξιακό, αλλά και ταξικό. Μετακομίζει στο Κόσοβο και ενώ για κάποιους στην Ελλάδα είναι persona non grata, αναγεννιέται από τις στάχτες και με μόνο τρόπο επικοινωνίας τη μουσική του και τα stories στο Instagram, παρουσιάζει ένα νέο πρόσωπο, έναν Sin Boy αλλιώτικο, ερωτευμένο, κατασταλαγμένο στην προσωπική του ζωή και απίστευτα πιο ήρεμο και ώριμο, κάτι που φαινόταν να τον οδηγεί και σε άλλα δημιουργικά μονοπάτια. Ο Sin Boy δεν ήταν ποτέ ράπερ, ήταν πάντα ποπ σταρ, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε με αυτό το αλλόκοτο, εντελώς δικό του στυλ στο YouTube, κι αυτό ήθελε να είναι, και μακριά από όλες τις επιρροές της ραπ σκηνής (και τη θεματολογία και το attitude) κυριολεκτικά άνθισε. Η σχέση του με τη Rina τού έκανε μόνο καλό και τον βοήθησε να εξελιχθεί – προσωπικά και δημιουργικά. Τη χημεία που υπάρχει μεταξύ τους την ακούς από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του «MM album» που μόλις κυκλοφόρησαν και είναι αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να βγάλει ως συνέχεια του «Ka Gu Ras»: ένα σχεδόν τέλειο ποπ άλμπουμ, σημερινό, εκπληκτικό και σαρωτικό.
Ο Sin Boy είναι αγνώριστος σε αυτό το άλμπουμ, από κάθε άποψη. Ακομπλεξάριστος (τραγουδάει με τονισμένο το αλβανικό αξάν και στρογγυλεμένο το «ρ», τα οποία παρεμπιπτόντως δεν τα έχει όταν μιλάει, τίποτα στην προφορά του δεν προδίδει ότι είναι αλβανικής καταγωγής), βάζει (προς τιμήν του) πρώτο το όνομα της συντρόφου του, της Rina, στον τίτλο, κάτι αδιανόητο στην τραπ κοινότητα όπου όλοι ανεξαιρέτως καυχώνται για τον ποιος το έχει πιο μεγάλο (το ego), και, ως επιρροή, στρέφεται σε διαχρονικά queer anthems, φτιάχνοντας έναν δίσκο που είναι σαν soundtrack του Pride, με ό,τι πιο λαμπερό υπάρχει αυτήν τη στιγμή στην πετυχημένη ποπ μουσική. Το «MM album» ακούγεται σαν παρέλαση επιτυχιών από τα μέσα των '80s μέχρι σήμερα, όπου το «σιχαμερό» ιταλοντίσκο και το γερμανικό hi-NRG που εξωράισαν με τα πάρτι τους οι Amateurboyz και ήταν η απόλυτη μουσική των υπαίθριων καλοκαιρινών ντίσκο στην εποχή τους, η αφελής ποπ τσιχλόφουσκλα του «Barbie Girl» και όλη η μουσική των ευρωπαϊκών τσαρτ που στοίχειωσε τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια γίνεται ένα συνονθύλευμα από ρυθμούς και μελωδίες που κάπου τις έχεις ξανακούσει, αλλά μαζεμένες λειτουργούν κάπως σαν κάψουλα αναμνήσεων (για όποιους πρόλαβαν να ζήσουν αυτούς τους ήχους). «Ο καθένας δυνητικά μπορεί να κάνει ένα τέτοιο άλμπουμ σήμερα. Υλικό υπάρχει έτοιμο και από χρόνια. Το θέμα είναι να έχεις το γούστο που απαιτείται για να κάνεις μια τέτοια επιλογή. Και αυτό δεν είναι αυτονόητο» σχολίασε πολύ πετυχημένα ο Φώντας Τρούσας σε μία on line συζήτηση που έγινε για το άλμπουμ. Είναι άσκοπο να κάνεις name-dropping σε ένα κοινό 20άρηδων που δεν ξέρει (ούτε και το νοιάζει να μάθει) τι εστί Giorgio Moroder, Bob Sinclair, Bonnie Tyler, ή –ακόμα– και Pet Shop Boys ή Madonna (γιατί υπάρχει νεαρόκοσμος από το κοινό του Sin Boy που δεν έχει ακούσει ούτε Pet Shop Boys ούτε Madonna). Ξέρει όμως το reggaeton που εδώ ανοίγει –έστω και μεταλλαγμένο– το άλμπουμ, την J-Pop και την νέα γενιά της PC music που χρησιμοποίησε κατά κόρον παραμορφωμένα από autotune φωνητικά. Και αυτό που κάνουν στην ουσία ο Sin Boy και η Rina είναι να παρουσιάσουν όλη αυτήν τη μουσική σε ένα κοινό που δεν την έχει ζήσει και δεν τη γνωρίζει. Πηγή: www.lifo.gr
Με όλα τα δάνεια και τα samples, είναι μεγάλο επίτευγμα που τα 20 κομμάτια του άλμπουμ λειτουργούν σαν συλλογή επιτυχιών, σαν ένας δίσκος της σειράς «Now That's What I Call Music» με χορευτικά χιτ, ανατρέχοντας στη μουσική των τσαρτ της τελευταίας 30αετίας. Η χρήση του autotune και οι πιτσαρισμένες φωνές (σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να ξεχάσεις ότι τραγουδάει η Rina και να θεωρήσεις ότι σε όλα τα κομμάτια ακούγεται παραμορφωμένη η φωνή του Sin Boy σε διαφορετικές συχνότητες) μπορεί να είναι αποτρεπτικές για όποιον/α δεν είναι εξοικειωμένος/η με αυτόν τον ήχο, ο οποίος, όμως, κυριαρχεί στις σημερινές επιτυχίες, σου αρέσει ή όχι. Είναι εύκολο να απορρίψεις αυτό με το οποίο δεν είσαι εξοικειωμένος/η, αλλά έτσι ήταν πάντα η ποπ, αλλόκοτη και ξένη για όποιον δεν την παρακολουθεί. Και στο «MM album» έχουν ευφυώς συγκεντρώσει όλα τα στοιχεία που κάνουν τη σημερινή ποπ ακαταμάχητη – για το κοινό που είναι «η μουσική του», βεβαίως.
Το «MM album» είναι «διεθνής λαμπερή ποπ για την γενιά Ζ», με τον Sin Boy και τη Rina να τραγουδούν σε τρεις γλώσσες, ελληνικά, αλβανικά και αγγλικά, σε έναν διαρκή διάλογο μεταξύ τους, για τον έρωτά τους, τις δυσκολίες που έχουν ζήσει αλλά και τη χαρά της ζωής, σε feel good τραγούδια που είναι κολλητικά από την πρώτη φορά που τα ακούς. Έτσι όπως ήταν πάντα και θα έπρεπε να είναι η (καλή) ποπ. Στο ρεφρέν του «Tetancion» που ανοίγει το άλμπουμ, σε μία ερωτική εξομολόγηση, ο Sin Boy τραγουδάει το «θα τα κάψω τα λεφτά μου» σε 2020 version: «Καλύτερα σε hoverboard μαζί σου, απ' το να πάμε Ντουμπάι / συνωμοτούνε οι πλανήτες μαζί μου, κανείς δεν με σταματάει / τα ρημάδια τα φράγκα θα τα κάψω για σένα mi corazon, / tetancion... / μαζί σου να είμαι στο ισόγειο / δεν θέλω βίλες και τα κότερα / μόνο να σε έχω και εσένα εκεί / δίπλα μου».
Στο «Α+», με έντονο mumble, αναφέρεται στην καταγωγή του με στίχους έντονα συναισθηματικούς, που όμως δύσκολα μπορείς να απομονώσεις: «δεν έχω πατρίδα (;), ήμουν ένα παιδί από την ξενιτιά κι έπρεπε να βγάλω το μήνα» και συνεχίζει λέγοντας ότι είναι μετανάστης παντού, σε διάφορες γλώσσες, αναφέροντας, μεταξύ άλλων, όλες τις περιπέτειες που πέρασε μέχρι να καταλήξει ως εδώ. Το «PS2» είναι ένα κομμάτι που πατάει ολόκληρο πάνω στο «Song for Denise» του Piano Fantasia (το οποίο σάμπλαρε και ο Taki Tsan στο «Ω! Θαύμα», απ' τον δίσκο «Ρίμα για Χρήμα» που έκανε το 1999 ως Παιδί Θαύμα), γνήσια, vintage ιταλοντίσκο, που ακούγεται απίστευτα σημερινή. Στο «Gg» που επέλεξαν να είναι το νέο τους βίντεο τραγουδούν εναλλάξ στα αλβανικά και στα ελληνικά ένα ερωτικό κομμάτι όπου ο Sin Boy καταλήγει: «έχω βάλει στόχους ξέρω τι θέλω / βλέπω τη ζωή τους είναι μπουρδέλο / όσα είπα λόγια τα έκανα πράξη / ο Θεός ξέρει τι έχω περάσει»..
Η bubblegum ποπ φτάνει στο peak στο «Dontlistetothissong» όπου η Rina ακούγεται σαν την Μαντόνα του «Vogue» πάνω σε ένα επαναλαμβανόμενο ήχο ψηφιακής «σταγόνας», ενώ τα δύο επόμενα κομμάτια είναι ίσως οι καλύτερες στιγμές του άλμπουμ, το «Zeus», με καθαρή bleep μουσική που ξεκινάει σαν LFO από τις αρχές των '90s για να εξελιχθεί σε ένα εξαιρετικό ποπ κομμάτι με δυνατή μελωδία και ρεφρέν που λέει «δεν σου έχει μείνει κανείς, δεν σε μάθαν τίποτα οι γονείς, μπράβο που θέλεις να διαγωνιστείς, στο "o πιο βλάκας γίνεται νικητής"», με το τραγούδι να απογειώνεται όταν μπαίνουν τα αγγλικά lyrics. Το «Alien Soul» είναι ένα ρετρό hi-NRG, με τη Rina στη φωνή και σφυρίγματα στο ρεφρέν και έναν απόηχο από Taylor Dayne και «Tell it to my heart» ή Pia Zadora, με τον Sin Boy να γίνεται ο Jermaine Jackson της, ειδικά όταν η ηλεκτρική κιθάρα εμφανίζεται ξανά λίγο πριν από το τέλος του κομματιού. Διαχρονική χορευτική μουσική που θα ξεσήκωνε όλο το μαγαζί, αν υπήρχαν ακόμα ντίσκο. Φαντάζεσαι ντισκομπάλες, φωτορυθμικά σε πίστες με καπνούς και αξέχαστες νύχτες – χωρίς τα φρικτά κοκτέιλ. Αυτό είναι το άλμπουμ, εξάλλου, μια έκρηξη χαράς που μπορεί για λίγο να σε κάνει να ξεχαστείς, κι αυτοί εξυπηρετούν τέλεια το ρόλο του διασκεδαστή. Το πιο ερωτικό κομμάτι του άλμπουμ είναι το «Universe», με μία ακόμα εξομολόγηση του Sin Boy στα ελληνικά για το πώς η Rina του άλλαξε τη ζωή και τη Rina να του απαντάει (στα αγγλικά) «you're my universe, you are the king of my heart». Παραδόξως, το άλμπουμ δεν γίνεται ούτε στιγμή μελό και δεν έχει ούτε ίχνος από την επί τούτου ρομαντζάδα των Jay Z και Beyonce ως The Carters. Ξεχωρίζουν επίσης το «Apollo», το «Spaceship» που είναι σαν διασκευή του «Barbie Girl» με λαλαλά και απολαυστική αφέλεια, το «Poseidon» όπου η Rina επαναλαμβάνει «set me free» πάνω σε μία λιγωτική μελωδία που είναι σαν remix του «Bedtime Stories» της Μαντόνα και της Bjork. «Μόνο η αγάπη θα μας σώσει» τραγουδάει στα ελληνικά.
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το ότι επέλεξαν να μη δώσουν τα κομμάτια μεμονωμένα στο YouTube, αλλά να ανεβάσουν όλο μαζί το άλμπουμ σε ένα ενιαίο κομμάτι με ψυχεδελικά γραφιστικά στο βίντεο, χωρίς καν τη δυνατότητα να ξεχωρίσεις τα τραγούδια. Δεν έχουν δώσει ούτε καν τους στίχους (ξεχωριστά, επίσημα, μπορείς να τα ακούσεις μόνο στο Spotify και το Apple Music). Παρόλα αυτά, το άλμπουμ μπήκε στις τάσεις και γνωρίζει ήδη μεγάλη επιτυχία. Η επιλογή τους να μην ακουστεί το άλμπουμ τους όπως συνηθίζεται σήμερα, αποσπασματικά και μεμονωμένα και μόνο τα singles, αλλά όπως ακούγονταν τα άλμπουμ παλιότερα, ολόκληρα, ως αυτό που είναι, ένα συνολικό έργο, έρχεται να συμπληρώσει τη λατρεία που φαίνεται να έχουν για μια εποχή που δεν έζησαν αλλά τους έχει επηρεάσει βαθιά. Ο Sin Boy του «MM album» δεν έχει καμία σχέση με τον Sin Boy του «Ka Gu Ras», ούτε αισθητικά ούτε ηχητικά, αλλά –κυρίως– ούτε θεματικά, κι αυτό δεν είναι απλά εξέλιξη, είναι μεγάλη πρόοδος. Έχει προχωρήσει μίλια μπροστά και έχει ανοίξει πανιά για μια διεθνή καριέρα που δεν θα αργήσει να έρθει. Το άλμπουμ δεν είναι μόνο δικό του, αλλά είναι πολύ δικό του, κι όσο κι αν ξένισε πολλούς από τους φαν του που περίμεναν μία ακόμα καγκουριά, άλλο τόσο εξέπληξε ευχάριστα όλους αυτούς που μέχρι προχθές τον τοποθετούσαν δίπλα στους τραπ σούπερ σταρ. Από σήμερα είναι μία κατηγορία από μόνος του και το «MM album» μπορεί να τοποθετηθεί επάξια δίπλα στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, σε παγκόσμιο επίπεδο.
το τραγούδι εδω:
https://www.lifo.gr/articles/music_articles/282760/i-thriamveytiki-epistrofi-toy-sin-boy-me-ena-yperoxo-apolyta-feel-good-almpoym
Πηγή: www.lifo.gr