Και σήμερα, είμαστε συγκεντρωμένοι κάτω από τον Σταυρό. ΄Ανθρωποι που Τον αγαπούν, κακοί που Τον μισούν, αδιάφοροι που Τον προσπερνούν. Αντιπροσωπεύονται πάλι όλες οι κατηγορίες: Πλούσιοι και φτωχοί, σοφοί και αγράμματοι, «επώνυμοι» και ανώνυμοι, καλοντυμένοι και φτωχοντυμένοι … ΄Ολοι είμαστε εκεί, κάτω από τον Σταυρό.
Στην κοινωνία, την εκπαίδευση, την κυβέρνηση και το εμπόριο υπάρχουν αυτές οι διακρίσεις, έτσι δεν είναι! Στις επιχειρήσεις, στους νομικούς κύκλους, την ιατρική και το χώρο εργασίας, δεν είναι έτσι! Υπάρχουν τάξεις και κατηγορίες, κάστες και διαιρέσεις – και είτε μας αρέσει είτε όχι, ανήκουμε συχνά σε διαφορετικούς κόσμους. Δεν υπάρχει κοινό έδαφος συνάντησης και επαφής… ΄Εως ότου …
Όλοι φτάσουμε στον Σταυρό – κι εκεί βρίσκουμε ένα διαφορετικό έδαφος. Είναι άγιο έδαφος. Είναι ένα επίπεδο έδαφος, στο οποίο είτε στεκόμαστε με δέος, με ευλάβεια, λυτρωμένοι, με τα ενδύματα της δικαιοσύνης Του ή μένουμε στον εμπαιγμό, την αφροσύνη, την αντίσταση και απόρριψη, με τα βρώμικα κουρέλια των μη λυτρωμένων. Αλλά όλοι είμαστε εκεί, όλοι στο ίδιο επίπεδο … κάτω από τον Σταυρό.
Θέλω όμως να μείνω εκεί – να προσβλέπω σ’ εκείνον το στυγερό Σταυρό, να προσκυνήσω και να λατρεύσω τον Ένα, που κρέμεται εκεί για μένα. Αν και είμαι μέσα στο πλήθος, στέκομαι μόνος. Είμαι ένα ξεχωριστό πρόσωπο, σε αντίθεση με οποιονδήποτε άλλο στο πλήθος. Κι’ Εκείνος με βλέπει. Με γνωρίζει. Μ’ αγαπά. Τον κοιτώ και γονατίζω ταπεινά και δάκρυα ευγνωμοσύνης μπροστά στον Σταυρό!
Τις ημέρες αυτές της πανδημίας που ισοπέδωσε όλους, πλούσιους και φτωχούς, μορφωμένους και αγράμματους και που φόβος και αγωνία φωλιάζει στις καρδιές μας, ας στραφούμε στον Θεό, την μόνη ελπίδα μας, τον Δυνάμενον να μας ελευθερώσει από τα άγχη και τους φόβους μας και να μας δώσει τη δική Του ειρήνη μέσα στην απαισιοδοξία και καταχνιά των ημερών μας..
«Διότι απεφάσισα να μη εξεύρω μεταξύ σας άλλο τι ειμή Ιησούν Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον» (Β΄Κορινθ. 2/2)