Ο τρομαγμένος από την ζοφερή πολεμική ατμόσφαιρα λαός μας αναζητεί λύση και διέξοδο, βασιζόμενος σε εκείνους στους οποίους ανέθεσε να χειρίζονται την μοίρα και τα πεπρωμένα του. Όμως οι όποιες προσπάθειες γίνονται από τους εκάστοτε κυβερνώντες για την διευθέτηση των κρίσιμων για την ακεραιότητα της χώρας μας προβλημάτων προσκρούουν τις περισσότερες φορές στις στείρες αντιδράσεις και αντιπαραθέσεις των κομματικά αντιπολιτευόμενων εθνοπατέρων μας, εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.
Είναι όθεν δικαιολογημένη η οργή και η αγανάκτηση της πλειοψηφίας των Ελλήνων μπρος στη διχαστική και χωρίς όρια κακόπιστη τακτική των εκλεγμένων εκπροσώπων μας, όταν με απέχθεια, και αηδία ενίοτε, παρακολουθεί τις ανόητες «κοκορομαχίες» τους στο «θέατρο» της Βουλής και της τηλεόρασης για την προσωπική τους προβολή και αποκόμιση κομματικών οφελών, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα το καλό της πατρίδας. Η απαράδεκτη αυτή τακτική οδηγεί εκ του ασφαλούς στον εθνοκτόνο διχασμό, ο οποίος επισώρευσε μύρια όσα κακά και ανείπωτες συμφορές στη χώρα μας κατά το διάβα της αιματοβαμμένης ιστορίας μας. Και παρά ταύτα δεν σωφρονιστήκαμε και δεν αλλάξαμε τακτική ακόμη και στις πιο κρίσιμες για το Έθνος στιγμές.
Πολλοί προφανώς πιστεύουν ότι σε μια εμπόλεμη εμπλοκή μας με τον «αντίχριστο» θα σπεύσουν να μας συμπαρασταθούν οι εταίροι και οι αποκαλούμενοι σύμμαχοι μας. Ας μη πλάθουμε ψευδαισθήσεις και ας μη ξεχνάμε ότι είμαστε «έθνος ανάδελφο». Αν δεν είμαστε συμφιλιωμένοι και σταθερά ενωμένοι για την υπεράσπιση των βωμών και εστιών της Πατρίδας μας κανείς δεν πρόκειται να μας συμπαρασταθεί. Γιατί όπως υπογραμμίζει ο εθνικός μας ποιητής στον Ύμνο της Ελευθερίας , «Δεν είναι εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλεί» και «Αν μισούνται ανάμεσα τους [οι Ελληνες]/δεν τους πρέπει λευτεριά»