δεν κάλεσες και ήρθαν. Που έδιωξες αλλά...
έμειναν!” διάβασα κάπου κι είναι η μεγαλύτερη αλήθεια...Εκείνοι που τους
πλήγωσες και σου ζήτησαν να συνέλθεις.
Να εκτιμάς λίγο παραπάνω εκείνους που μπήκαν και έκατσαν με το έτσι θέλω! Είδαν την σκοτεινή πλευρά σου και την αγάπησαν!
Βάφτισαν τον εγωισμό σου φόβο, τον παρορμητισμό σου αγάπη και τα πικρόχολα λόγια ανασφάλεια!
Να εκτιμάς λίγο παραπάνω όσους έφτασαν στην κορυφή μαζί σου και μόλις τους άφησες να ρίξουν μια κλέφτη ματιά στη θέα, τους έσπρωξες πάλι πίσω στη αρχή του βουνού και απαίτησες, χωρίς να ρωτήσεις αν μπορούν, να ανέβουν πάλι στη κορυφή για να δεις αν θα το κάνουν, χωρίς καν να τους εγγυηθείς ότι αυτή την φορά θα δουν την θέα.
Ένα μπράβο σε αυτούς που ανέβηκαν πάλι γιατί έχουν μάθει να μην αφήνουν αυτούς που αγαπάνε, να μη τους παρατάνε!
Να ζορίζονται αλλά να μη το βάζουν κάτω!
Να εκτιμάς λίγο παραπάνω αυτούς που απομακρύνθηκες χωρίς λόγο και αντί να σου γυρίσουν την πλάτη σου έδωσαν και δίκιο που έφυγες για να πάρεις ανάσες για να είσαι καλά για να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί και αν αυτό που σε ευχαριστεί είναι να απομακρυνθείς τότε είναι μαζί σου.
Να εκτιμάς λίγο παραπάνω όσους έχουν ήθος, αλήθεια και σεβασμό!
Όσους σου δίνουν σακούλες να βάλεις το κεφάλι να κάνεις αναπνοές!
Όσους σου δίνουν τον χώρο σου να απολαύσεις την μοναξιά σου..
Όσοι τους είπες ότι θα φύγεις, έκλεισες με κλειδαριά το κύκλο, χωρίς να εξηγήσεις το γιατί..Να τους εκτιμάς και να τους σέβεσαι αλλά στη άκρη του μυαλού σου να έχεις ότι όταν φύγουν θα είναι για πάντα!
Πάντα θα σε έχουν σε μια ιδιαίτερη θέση στη καρδιά τους, αλλά από το μυαλό τους θα φύγεις οριστικά..
Κλειδώνει η καρδιά με διπλή κλειδαριά!
Το κουτάκι κλείνει και δεν ανοίγει πάλι..
Γι’ αυτό σου λέω να τους εκτιμάς αυτούς τους ανθρώπους που σε αγαπάνε, χωρίς όρια χωρίς ανταλλάγματα αλλά μόλις πουν τέλος, είναι τέλος!
Κι έχουν διαγράψει κάθε καλή και κακή στιγμή..
Γράφει η Έφη Παναγοπούλου