Φυσικά θα εγένετο και αυτό: απεργία της ΑΔΕΔΥ με τη συμμετοχή και του Εργατικού Κέντρου Αθήνας στις ογδόντα μέρες της κυβέρνησης. Αφορμή το νέο αναπτυξιακό νομοσχέδιο και οι
διατάξεις που περιλαμβάνονται και αφορούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, στον τρόπο λήψης αποφάσεων για αυτές, στην καταγραφή των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων και των εργοδοτών σε ένα μητρώο, ακόμη και στον περιορισμό της αφισορύπανσης.
Η περίοδος χάριτος της κυβέρνησης φαίνεται να έφτασε στο τέλος, το καλοκαίρι τελείωσε κι αυτό, τα σχολεία άρχισαν και οι συνδικαλιστές ξεκίνησαν την πεπατημένη: απεργία, κλείσιμο δρόμων, ταλαιπωρία και αυξημένα κόστη μεταφοράς για όλους τους υπόλοιπους που εργάζονται, χάσιμο χρόνου και μεροκάματου. Απεργίες που αποφασίζονται από ελάχιστους αφορούν όμως τους πολλούς και ταλαιπωρούν ακόμη περισσότερους. Παραλύει η χώρα, έγραψαν τα μέσα και αν κάποιος δει τις εικόνες θα «απογοητευθεί» από τη μαζικότητα των «τριών κι ο κούκος» διαδηλωτών στην Πανεπιστημίου. Κουράστηκε ο κόσμος.
Τα χρόνια της κρίσης και ειδικά τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ξεθόλωσαν πολύ το σκηνικό των συνδικαλιστών και των εργατοπατέρων. Οι φιγούρες του περιβόητου Θύμιου σε ρόλο αποικιοκράτη Ναύαρχου του κίτρινου στόλου και του Φωτόπουλου του κατεβασμένου λεβιέ του ιλαρού φωτός, μοιάζουν πια με καρικατούρες μιας εποχής που έχει περάσει στο υποσυνείδητο ως απαξία και ευτέλεια. Οι ιστορίες με τα δώρα, τα ταξίδια και τη διαρκή αργία των εργατοπατέρων, απαξίωσαν κατά πολύ προηγούμενους αγώνες και αιτήματα που πραγματικά συνέβαλαν στην βελτίωση συνθηκών δουλειάς και συμβάσεων εργασίας.
Η υποχρεωτικότητα παρουσίας του 50%+1 των οικονομικά ενεργών μελών μιας πρωτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης στη γενική συνέλευση, προκειμένου να ληφθεί έγκυρη απόφαση, που πρακτικά περιορίζει το φαινόμενο των μειοψηφιών να διαφεντεύουν τις αποφάσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις, και που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Σύριζα που σήμερα δια εκπροσώπων της διαδήλωνε, δείχνει τη σχιζοφρένεια ενός συστήματος που είναι πλέον παρελθόν και έχει πάψει να αρέσει.
Η ψηφιακή εποχή και η ηλεκτρονική ψηφοφορία βάζει τέλος σε παλιές τακτικές και παρακάμπτει κόλπα αφού στοχεύει στην «ανεμπόδιστη καθολική συμμετοχή των εργαζομένων στις αρχαιρεσίες». Το συνδικαλιστικό κίνημα και τα εργατικά δικαιώματα θεμελιώθηκαν μέσα από αγώνες πολλών, συμμετοχικές διαδικασίες, δίκαια αιτήματα αλλά και πολλά συντεχνιακά τερτίπια, «εκβιαστικά» δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις. Τα μνημόνια δεν έφεραν την κρίση και οι αυξήσεις μισθών δεν θα φέρουν την ανάπτυξη. Τα λεφτόδεντρα αποξηράθηκαν και ο κόσμος έχει καταλάβει πλέον ότι οι αυταπάτες έγιναν κυβιστήσεις που κόστισαν δισεκατομμύρια. Έγιναν και ταινία επική αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Για περίσκεψη και αυτή.
Με εκατοντάδες χιλιάδες νέους να έχουν φύγει από τη χώρα μη βλέποντας φως τα τελευταία δέκα χρόνια, αυτές οι κινητοποιήσεις είναι και οι τελευταίες αναλαμπές μιας μειοψηφίας που φαίνεται να φοβάται τη μαζικότητα των αποφάσεων. Οι ευνοημένοι και οι εκλεκτοί ενός συντεχνιακού συστήματος τσουρούφλησαν με τα καμώματα τους «το δίκαιο του εργάτη». Ακόμη και θέματα που σηκώνουν συζήτηση όπως η επεκτασιμότητα των κλαδικών συμβάσεων και η διαιτησία, αφήνουν παγερά αδιάφορη την κοινή γνώμη. Κι αυτό στα επιτεύγματα των συντεχνιών!
Το δικαίωμα της απεργίας θα υπάρχει πάντα. Οι αποφάσεις γι αυτό, τώρα θα λαμβάνονται από την πλειοψηφία δημοκρατικά και με πλήρη διαφάνεια!