ΑΝΤΡΑΣ:
Δε σου ζήτησα ποτέ τίποτα από αυτά. Ούτε μια φορά.
ΓΥΝΑΙΚΑ:
ΓΥΝΑΙΚΑ:
Τι θέλεις από μένα; Ή δε με
θέλεις;
ΑΝΤΡΑΣ: Δε με ξέρεις καθόλου.
Δεν κατάλαβες ποτέ τι είμαι, ποιος είμαι
και πόσο προσπάθησα για μας. Εσύ όπως φαίνεται είχες άλλα στο μυαλό σου.
Δεν ασχολήθηκες ποτέ
με τον άντρα που έχεις απέναντί σου,
παρά μόνο με… το σπίτι, τα πιάτα, τα ρούχα, το παστίτσιο, τα έπιπλα, τις κουρτίνες, τα τζάμια….
Ποτέ δεν ασχολήθηκες με εμένα και τις ανάγκες μου, με εσένα και τις ανάγκες σου.
Ποτέ δεν είδες ότι σ αυτό το σπίτι ζουν και άνθρωποι….
Μόνο τους τοίχους, τα πατώματα, τις πορσελάνες, τους καναπέδες και τα σαλόνια έβλεπες… Όλα πολύ ωραία, για πίνακα …νεκρής φύσης.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Θες να με τρελάνεις έτσι;
ΑΝΤΡΑΣ: Το μόνο που ήθελα από μια γυναίκα, από εσένα δηλαδή, ήταν η γυναίκα. Η γυναίκα που θέλει κάθε άντρας στη ζωή του. Εσύ υποτίθεται ήσουν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί.
Η πιο ωραία κλπ κλπ κλπ….
Για όλα τα άλλα δε δίνω δεκάρα.
Σε καταλαβαίνω, αλλά δε μου καίγεται καρφί.
Ούτε αν έχει φαγητό, ούτε αν είναι πλυμένα τα ρούχα κι αν βάζεις 10 πλυντήρια την εβδομάδα και τα σιδερώνεις όλα εσύ, ακόμη και το βρακί μου… Δε με νοιάζει.
Δε με νοιάζει αν μαγειρεύεις καλά ή όχι, δε μου καίγεται καρφί σου λέω αν είναι το σπίτι καθαρό ή όχι… Δε με νοιάζει μ ακούς;
Ένα πράγμα ήθελα, σου ζήτησα με τον τρόπο μου και στο ζητάω συνέχεια, αλλά δε μπορείς ή δε θέλεις να καταλάβεις.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι, βγες και από πάνω τώρα..!
ΑΝΤΡΑΣ: Μπήκες σε έναν ανταγωνισμό, μαζί μου, με τον εαυτό σου, με τον χρόνο… Καταλαβαίνω, ήθελες να αποδείξεις ότι είσαι η τέλεια γυναίκα, η ιδανική σύζυγος.
Έπαιξες πολύ ωραία το ρόλο σου σε αυτή την παράσταση, αλλά εγώ ήθελα να δω μια κωμωδία κι εσύ πρωταγωνιστείς σε μια τραγωδία.
Την ευτυχία μου την ορίζω εγώ. Όχι εσύ. Όχι μόνο γιατί εσύ αναζητάς τη δική σου ευτυχία με τα δικά σου μέτρα και σταθμά, αλλά επειδή θέλεις να γίνω αυτό που θέλεις, γιατί δεν είμαι αυτό που θέλεις. Εσύ δίνεις την ευτυχία σου στους άλλους…
ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν κατάλαβα…
ΑΝΤΡΑΣ: Θα το πάρω αλλιώς. Την ευτυχία σου την ορίζεις εσύ. Όχι εγώ. Γιατί εγώ αναζητώ την ευτυχία μου με τα δικά μέτρα και σταθμά κι επειδή θέλω να γίνεις αυτό που δε θέλεις να γίνεις, γιατί είσαι αυτό που θέλεις..! Εγώ δίνω τη δική μου ευτυχία στους άλλους.
Δεν μπορώ να τους προσφέρω την ευτυχία που έχουν ορίσει μες το μυαλό τους.
Σε εκείνες τις περίεργες σιωπές μας, που σκεφτόμαστε τα πάντα για τη ζωή μας, ποιοι ήμασταν, ποιοι είμαστε, που θέλαμε να πάμε και που φτάσαμε, τι γίναμε, γιατί δε γίναμε, αν αναρωτηθείς «είμαι ευτυχισμένη;» να είσαι βέβαιη ότι θα σταματήσεις πια να είσαι ευτυχισμένη….
ΓΥΝΑΙΚΑ: [κοιτάζει σιωπηλή]…
ΑΝΤΡΑΣ: Γιατί δε μιλάς; Τι δεν καταλαβαίνεις;
θέλεις;
ΑΝΤΡΑΣ: Δε με ξέρεις καθόλου.
Δεν κατάλαβες ποτέ τι είμαι, ποιος είμαι
και πόσο προσπάθησα για μας. Εσύ όπως φαίνεται είχες άλλα στο μυαλό σου.
Δεν ασχολήθηκες ποτέ
με τον άντρα που έχεις απέναντί σου,
παρά μόνο με… το σπίτι, τα πιάτα, τα ρούχα, το παστίτσιο, τα έπιπλα, τις κουρτίνες, τα τζάμια….
Ποτέ δεν ασχολήθηκες με εμένα και τις ανάγκες μου, με εσένα και τις ανάγκες σου.
Ποτέ δεν είδες ότι σ αυτό το σπίτι ζουν και άνθρωποι….
Μόνο τους τοίχους, τα πατώματα, τις πορσελάνες, τους καναπέδες και τα σαλόνια έβλεπες… Όλα πολύ ωραία, για πίνακα …νεκρής φύσης.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Θες να με τρελάνεις έτσι;
ΑΝΤΡΑΣ: Το μόνο που ήθελα από μια γυναίκα, από εσένα δηλαδή, ήταν η γυναίκα. Η γυναίκα που θέλει κάθε άντρας στη ζωή του. Εσύ υποτίθεται ήσουν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί.
Η πιο ωραία κλπ κλπ κλπ….
Για όλα τα άλλα δε δίνω δεκάρα.
Σε καταλαβαίνω, αλλά δε μου καίγεται καρφί.
Ούτε αν έχει φαγητό, ούτε αν είναι πλυμένα τα ρούχα κι αν βάζεις 10 πλυντήρια την εβδομάδα και τα σιδερώνεις όλα εσύ, ακόμη και το βρακί μου… Δε με νοιάζει.
Δε με νοιάζει αν μαγειρεύεις καλά ή όχι, δε μου καίγεται καρφί σου λέω αν είναι το σπίτι καθαρό ή όχι… Δε με νοιάζει μ ακούς;
Ένα πράγμα ήθελα, σου ζήτησα με τον τρόπο μου και στο ζητάω συνέχεια, αλλά δε μπορείς ή δε θέλεις να καταλάβεις.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι, βγες και από πάνω τώρα..!
ΑΝΤΡΑΣ: Μπήκες σε έναν ανταγωνισμό, μαζί μου, με τον εαυτό σου, με τον χρόνο… Καταλαβαίνω, ήθελες να αποδείξεις ότι είσαι η τέλεια γυναίκα, η ιδανική σύζυγος.
Έπαιξες πολύ ωραία το ρόλο σου σε αυτή την παράσταση, αλλά εγώ ήθελα να δω μια κωμωδία κι εσύ πρωταγωνιστείς σε μια τραγωδία.
Την ευτυχία μου την ορίζω εγώ. Όχι εσύ. Όχι μόνο γιατί εσύ αναζητάς τη δική σου ευτυχία με τα δικά σου μέτρα και σταθμά, αλλά επειδή θέλεις να γίνω αυτό που θέλεις, γιατί δεν είμαι αυτό που θέλεις. Εσύ δίνεις την ευτυχία σου στους άλλους…
ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν κατάλαβα…
ΑΝΤΡΑΣ: Θα το πάρω αλλιώς. Την ευτυχία σου την ορίζεις εσύ. Όχι εγώ. Γιατί εγώ αναζητώ την ευτυχία μου με τα δικά μέτρα και σταθμά κι επειδή θέλω να γίνεις αυτό που δε θέλεις να γίνεις, γιατί είσαι αυτό που θέλεις..! Εγώ δίνω τη δική μου ευτυχία στους άλλους.
Δεν μπορώ να τους προσφέρω την ευτυχία που έχουν ορίσει μες το μυαλό τους.
Σε εκείνες τις περίεργες σιωπές μας, που σκεφτόμαστε τα πάντα για τη ζωή μας, ποιοι ήμασταν, ποιοι είμαστε, που θέλαμε να πάμε και που φτάσαμε, τι γίναμε, γιατί δε γίναμε, αν αναρωτηθείς «είμαι ευτυχισμένη;» να είσαι βέβαιη ότι θα σταματήσεις πια να είσαι ευτυχισμένη….
ΓΥΝΑΙΚΑ: [κοιτάζει σιωπηλή]…
ΑΝΤΡΑΣ: Γιατί δε μιλάς; Τι δεν καταλαβαίνεις;
