Κωστής Παλαμάς, Τα Παράκαιρα -(Συγκλονιστικό ποίημα για έναν έρωτα με τραγικό τέλος)

Δυὸ φτωχοί. 

Μιὰ γυναίκα κ' ἕνας νιὸς δουλευτής
μέσ' στὸ ρέμα βρεθῆκαν μιᾶς ὁρμῆς δυνατῆς.
Στὴν ἀπόμερη αὐλὴ
πόσες νύχτες γιορτάσαντὴν ἀγάπη! Χορτάσαν
ἀγκαλιὰ καὶ φιλί.
Μὰ ὼ τοῦ νιοῦ ριζικό!
Τοῦ σπαράζει τὸ τραῖνο
—τί θεριὸ γαυριασμένο!—
τὸ κορμὶ ἐρωτικό.
(Καὶ ἡ γυναίκα; φτωχή!)
Τὸ κορμί του κομμάτια,
καὶ κλεισμένα τὰ μάτια,
καὶ καπνὸς ἡ ψυχή.
Καὶ ἡ γυναίκα; βουβή.
Δὲ θρηνεῖ, δὲ στενάζει·
τὸ πιστόλι τινάζει
τὰ μυαλά της, καὶ σβεῖ.
Γύρω ὁ κόσμος; Χαζοί!
—Σφιχτοβάσταχτοι ὁμάδι
καὶ στὸ φῶς καὶ στὸν ᾅδη,
δὲ σᾶς θάψαν μαζί!—
Ὤ! οἱ τυφλοὶ καὶ οἱ πεζοί!
—Μὰ οἱ νεκροὶ γίναν ἴσκιοι,
πάλ᾽ ἡ ἀγάπη τοὺς βρίσκει,
πάλ᾽ ἡ ἀγάπη τοὺς ζῇ.
Στὴν ἀπόμερη αὐλὴ
σιωπὴ μεσονύχτια.
Στῆς ἀγάπης τὰ δίχτυα
σπαρταράει τὸ φιλί.
Καὶ ξυπνᾷ τὸ πουλὶ
καὶ τρομάζει. 

Αγκαλιάζει
ὁ ἴσκιος ἴσκιον. 

Οὐρλιάζει
στὴν αὐλὴ τὸ σκυλί.
Δυὸ φτωχοί.

 Μιὰ γυναίκα κ᾿ ἕνας νιὸς δουλευτὴς
μέσ' στὸ ρέμα πνιγῆκαν μιᾶς ὁρμῆς δυνατῆς.

Κωστής Παλαμάς, Τα Παράκαιρα, 1919