Κορίτσι μου, πριν δώσεις την ψυχή σου σε οποιονδήποτε, θέλω να θυμάσαι κάτι πολύ απλό: Ο άνθρωπος που θα είναι δίπλα σου πρέπει να σε μεγαλώνει, όχι να σε μικραίνει. Να σε ηρεμεί, όχι να σε ταράζει. Να σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια, όχι να σε κάνει να σκέφτεσαι «μήπως;». Αν ποτέ αρχίσεις να αλλάζεις τον εαυτό σου για να χωρέσεις στη δική του πραγματικότητα… Αν αρχίσεις να μετράς κουβέντες, να κρύβεις κομμάτια σου, να σβήνεις το φως σου… Τότε, κορίτσι μου, δεν είναι αυτός για σένα.
Να θυμάσαι τα σημάδια: Οποιος σε ζηλεύει υπερβολικά, όποιος σε κόβει από φίλους και όνειρα, όποιος σε κάνει να ντρέπεσαι για το χαμόγελό σου… Δεν σε αγαπάει αλλά σε φοβάται. Κι ένας άνθρωπος που φοβάται την αξία σου, κάποια στιγμή θα προσπαθήσει να την περιορίσει. Κι εγώ, σαν μάνα, θέλω να σου μάθω κάτι πιο σημαντικό κι από την αγάπη: Να προστατεύεις τον εαυτό σου πριν χρειαστεί να σε υπερασπιστώ εγώ. Γιατί, όσο δυνατή κι αν είσαι, θέλω να ξέρεις πως πίσω σου στέκομαι εγώ. Με μάτια ανοιχτά, με καρδιά στη δική σου πλευρά, με βλέμμα που δεν μπερδεύεται.
Και τώρα άκου το τέλος – αυτό που θα σου έλεγα αν σε γένναγα: Μη δεχτείς ποτέ λιγότερο απ’ ό,τι αξίζεις. Μη μικρύνεις ποτέ τη φωνή σου. Θα σταθώ μπροστά σου σαν ασπίδα και πίσω σου σαν βράχος. Και δεν θα αφήσω κανέναν να αγγίξει ούτε μια τρίχα απ’ το κεφάλι σου.
Δυνατή είσαι. Και μαζί, είμαστε ακόμα δυνατότερες.