"θα ζούμε να σε θυμόμαστε..." Η άλλη άποψη από τον π. Λίβυο

Πόσες φορές σε κηδεία έχω ακούσει την φράση «δεν θα πεθάνεις ποτέ όσο οι άνθρωποι θα σε θυμούνται…..» Κι αναρωτιέμαι αυτοί που το λένε ή αυτοί που θα σε θυμούνται δεν θα πεθάνουν; Μάλιστα θυμάμαι μια φορά όπου ένας κύριος 85 ετών σε επικήδειο λόγο απευθυνόμενος στο εκλιπόντα έλεγε, "θα ζούμε να σε θυμόμαστε..." 

Τι θα ζήσεις ρε γλυκέ μου άνθρωπε; 

Σε λίγο θα πεθάνεις κι εσύ. Έχει καμία σημασία που θα τον θυμάσαι;
Αλήθεια τι σημαίνει να σε θυμούνται οι άνθρωποι;
Τι μπορεί να μου προσφέρει μια φθαρτή καθηλωμένη
στα όρια του θανάτου ανθρώπινη μνήμη;
Εγώ πάντως σας εξομολογούμαι, ότι δεν με απασχολεί καθόλου εάν θα με θυμούνται οι άνθρωποι όταν πεθάνω. Αυτό που με απασχολεί και ίσως με τρομάζει είναι να μην με ξεχάσει ο Θεός. Διότι εάν δεν υπάρχω στην μνήμη του Θεού τότε θα έχω χαθεί για πάντα στον μηδέν της ανυπαρξίας, στο σκοτάδι και το κενό, κι αυτό είναι φοβερό.
Γι’ αυτό στην εκκλησία το σημαντικό δεν είναι η ανθρώπινη υστεροφημία και μνήμη, αλλά η μνήμη του Θεού.
“Πάντων υμών μνησθείη Κύριος ο Θεός”
«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου».
Το σημαντικό είναι να μην σε ξεχάσει ο Θεός.
Αυτή είναι η μνήμη που νικάει τον θάνατο.
Γιατί όταν σε θυμάται ο Θεός σημαίνει ότι ζεις και υπάρχεις.
Υπάρχεις όχι απλά κοινωνικά, συναισθηματικά ή ψυχολογικά, αλλά Οντολογικά.
Δεν χάνεται η ταυτότητα και μοναδικότητα του προσώπου σου.
Το μοναδικό και ανεπανάληπτο αποτύπωμα της παρουσίας, του έρωτα, της αγάπης και δημιουργίας σου.
Γι αυτό άλλωστε ο Χριστός τονίζει

 «Χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς….» (Λκ . 10, 16-21)

- π. Λίβυος -