Ο κοινωνικός πόνος (ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ)
Όταν βιώνουμε απόρριψη, ενεργοποιείται η ίδια περιοχή του εγκεφάλου –η ραχιαία πρόσθια έλικα του προσαγωγίου– η οποία ενεργοποιείται και στον σωματικό πόνο. Επομένως, κοινωνικός πόνος είναι μια εμπειρία δυσφορίας που προκύπτει όταν αντιλαμβανόμαστε την ψυχική απόστασή μας από έναν άλλο άνθρωπο ή από μια ομάδα. Σε πολλές γλώσσες του κόσμου η μοναξιά εξισώνεται με τον πόνο. «Πληγώθηκα», «μου ράγισες την καρδιά» είναι συνήθεις σχετικές εκφράσεις. Όρος των επιστημών της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής είναι το ψυχικό τραύμα, από το ρήμα τιτρώσκω, που σημαίνει ρήξη, λύση της συνέχειας, με άλλα λόγια τον χωρισμό, τον αποχωρισμό.
Η εξίσωση της μοναξιάς με τον πόνο δεν είναι απλά μια επιτυχημένη μεταφορά. Κοινωνικός και σωματικός πόνος έχουν την ίδια εστία στον εγκέφαλο των ανώτερων θηλαστικών και του ανθρώπου.
Κατά την εξέλιξη των ειδών αυτών και ενώπιον των κινδύνων επιβίωσης που αντιμετώπιζαν, ο σωματικός πόνος κατέληξε να συνδέεται με τον κοινωνικό αποχωρισμό, κυρίως τον αποχωρισμό από τη μητέρα, η οποία πρόσφερε προστασία στη διάρκεια της μακράς παιδικής ηλικίας των απογόνων της.
Μοναξιά: Το παράδοξο της ανθρώπινης φύσης
Ευαγγελία Γαλανάκη
(Πρόλογος: Γιάννης Κουγιουμουτζάκης). Εκδόσεις Gutenberg.
