«Αχ, όταν είσαι τόσο αδύναμη κι ασήμαντη, είναι καλό να μπορείς κάπου να κρυφτείς στη θορυβώδη έρημο της πόλης. Απειλητικά σκύβει η σιδερένια ζωή πάνω απ’ τα μικρά μας κεφάλια, κι εμείς είμαστε αδύναμες, χαμένες, στο έλεος του σκύλου που γαβγίζει και του αστυνομικού που μας κάνει νόημα, στο άπληστο μάτι του άντρα και στο επικριτικό τσίριγμα της ετοιμοπόλεμης γυναίκας, που ασυναίσθητα βρισκόμαστε στον δρόμο τους, σε κάθε εξουσία που ζει στις πλατείες και παραμονεύει στις γωνίες. Τώρα θα έπρεπε να είχαμε ένα σπίτι να πάμε, ένα προστατευτικό σπίτι με γερή εξώπορτα, που θα μας υποδέχεται μητρικά και θα μας προσφέρει φαγητό και θα μας παρηγορεί, και θα διώχνει τον μεγάλο φόβο απ’ τις καρδιές μας, όπως ο σωματώδης θυρωρός αυτούς που τρυπώνουν χωρίς άδεια• τώρα που έχουμε νιώσει την απονιά του. Έξω, θα μας έκανε τόσο καλό ένα προστατευτικό σπίτι. Καμιά έγνοια δεν θα ’χαμε εκεί μέσα για το χαμένο γράμμα και για το αύριο που με φόβο περιμένουμε».
Joseph Roth | Ο ΤΥΦΛΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
Μετάφραση Γιώργος Δεπάστας
Εκδόσεις Κριτική
