Σύμφωνα με το έθιμο που επικράτησε κάθε νύχτα τα χελωνισια όστρακα χρησίμευαν ως λίκνα, στα οποία οι Λιτοχωριτες λίκνιζαν τα παιδιά τους και προσευχόταν στη χάρη της Αγίας με την προσδοκία πως τα άρρωστα παιδιά θα έβρισκαν την υγεία τους και τα γερά θα προφυλάσσονταν από ασθένειες.
( Πόσες φορές δεν κουνηθηκαμε κι εμείς σε αυτά τα όστρακα όταν είμασταν παιδιά!!)
Οι παλαιότεροι διηγούνταν περιπτώσεις αρρώστων παιδιών που έγιναν εντελώς καλά σε μια νύχτα στον πρόναο της Αγίας Σολομονης.
Κάποτε μια μάνα ανέβαινε αργά το δρόμο που οδηγεί στην εκκλησία της Αγίας Σολομονης κατάκοπη.
Μέρες τώρα το μονάκριβο παιδί της το βασάνιζαν οι θέρμες. Η κατάσταση της υγείας του χειροτέρευε.....Τα φάρμακα δεν το βοηθούσαν πια. Ταλαιπωρημένη και κουρασμένη έφτασε στην εκκλησία με το παιδί της αγκαλιά. Πέρασε με πίστη και προσδοκία το κατώφλι,
άναψε ένα κερί και άφησε το μωρό της μέσα σε μία από τις χελωνισιες κούνιες. Μετά από αρκετή ώρα βλέπει τα μάτια του παιδιού της ανοιχτά. Έσκυψε με λαχτάρα και είδε πως το μέτωπο του είχε επιτέλους δροσίσει. Πήρε το παιδί από την κούνια, έστρεψε τα μάτια της με ευγνωμοσύνη προς το εικόνισμα της Αγίας και πήρε χαρούμενη το δρόμο της επιστροφής, τρέχοντας σχεδόν μέσα στη νύχτα.
Καλό μήνα φίλοι με πίστη και ελπίδα!!!!
Από το βιβλίο του Αθανασίου Αδαμοπουλου "Λιτοχωριτικες ιστορίες".